Για χάρη της ομοφωνίας, έχουν σφαχτεί λεβέντες στην ποδιά της

Το νέο που γεννήθηκε με εντολή λαού (δις εντός του 2015) πασχίζει για τη δίκαιη ανάπτυξη, τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, το κοινωνικό κράτος, τη φιλία των λαών, το Κτηματολόγιο, την απλή αναλογική… μα πόσα πια σε τρία χρόνια!

Και όχι μόνο λεβέντες, αλλά και ηγετικές λεβεντο-κόρες (το δεύτερο συνθετικό κυριολεκτικά), όπως δείχνει η σύγχρονη ιστορία. Οι ομαδικές αποφάσεις, του συντηρητισμού κυρίως (δεξιού και αριστερού) απολαμβάνουν ως νιρβάνα και νιώθουν ασφάλεια όταν υπάρχει ομοφωνία στις αποφάσεις τους. Κάθε διαφορετική άποψη είναι επικίνδυνη, μπορεί να οδηγήσει σε διασπαστικές τάσεις… γι’ αυτό μακριά… όλοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια, διαγράφεται!

Η περίφημη ανάγκη, όχι απλώς πλειοψηφίας ή έστω ενισχυμένης πλειοψηφίας των 2/3, αλλά πανηγυρικής ομοφωνίας, φουσκώνει στήθη υπερηφάνειας και παραπέμπει στην ισχύ εν τη ενώσει. Γιατί όλα τα κλαδιά μαζί είναι δύσκολο να τα σπάσεις, για να μορφοποιήσουμε την κοινωνιοψυχολογική θεωρία του groupthink. Αυτές όμως οι θεωρίες άκμασαν μεταπολεμικά που χρειαζόταν η ομοφωνία για να ορθοποδήσει η λαβωμένη κοινωνία, να εργαστεί αβλεπεί, προκειμένου ο πλούτος, κυρίως στην πέραν του Ατλαντικού Ήπειρο, να κλείσει πληγές και να επαναφέρει την ευημερία.

Στη συνέχεια όμως, η ομοφωνία έγινε συνήθεια, η κοινωνία προχώρησε, οι ανάγκες άλλαξαν, αλλά πού να αλλάξουν οι «κολλημένοι» στα κλασικά μοντέλα συλλογικών αποφάσεων! Εύκολα αλλάζεις από αυτά που ξέρεις; Σε καμία περίπτωση! Πες το γνωστική ασυμφωνία ή εσωτερική σύγκρουση με την πεπατημένη που γνωρίζεις, για να απλοποιήσουμε τις πολλές επιστημοσύνες. Πες το «εγώ έτσι έμαθα, άλλαξέ με αν μπορείς». Η ελληνική γλώσσα όμως, παρά τον πλούτο της, το «αλλάζω» το χρησιμοποιεί ως «μεταβάλλω», αλλά και ως «αντικαθιστώ».

Με άλλα λόγια, αν δεν αλλάξεις, θα αντικατασταθείς εκ των πραγμάτων· δεν υπάρχει περίπτωση! Κάθε κοινωνική τουλάχιστον αλλαγή έχει ωριμάσει πρώτα στη συνείδηση των ανθρώπων και μετά έρχεται η ανατροπή, η αλλαγή, η εκλογική έκπληξη να το πούμε, έτσι για να το διευρύνουμε. Οι λίγοι που επιμένουν, περιχαρακώνονται και ταξιδεύουν μόνοι τους στο υπερπέραν.

Με αυτά και με αυτά, η ομοφωνία, που δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι μπορεί και να σφάλλει, χάρισε στην ανθρωπότητα την έκρηξη του επανδρωμένου διαστημόπλοιου Challenger το 1986, με τον θάνατο του επταμελούς πληρώματος. Γιατί; Γιατί κάποιοι ψέλλισαν ότι υπάρχει τεχνικό πρόβλημα, αλλά η Θεία Ομοφωνία έσβησε τη φωνή τους, θα χάνονταν πολλά λεφτά, θα δυσφημιζόταν το επιτυχημένο πρόγραμμα. Ομόφωνα εκτοξεύουμε λοιπόν και σε 73 sec, μπαμ ηκούσθη στον αέρα και άκρα του τάφου σιωπή και μην τους ξαναείδατε!

Το ίδιο στον Κόλπο των Χοίρων με την επιδρομή στην Κούβα το 1961, το ίδιο στη Β. Κορέα τότε, στο Βιετνάμ… Η ομοφωνία να’ν’καλά και ας ψοφήσουν χίλι’ αρνιά (κυριολεκτικά ξανά και το συνώνυμο αυτού=πρόβατα)!

Με τον Μάη του ’68, η διαφωνία δείχνει την ανάγκη κοινωνικών αλλαγών. Υπάρχουν συγκρούσεις που διαφοροποιούν την κοινωνία. Οι διαφορετικοί επισημαίνουν την πολυπόθητη κοινωνική αλλαγή. Η ομοφωνία όμως δεν πεθαίνει εντελώς και παντού, αντιστέκεται και αντιστέκεται μέχρι τις μέρες μας.

Εάν κάποιος διαφωνεί, μέσα σε κυβερνητικό σχήμα π.χ., είναι αποδιοπομπαίος τράγος! Οι αντιπολιτευόμενοι βρίσκουν δουλειά, «να γίνει δημοψήφισμα», «να πάμε σε εκλογές». Έτσι τους συμβουλεύουν οι πάτρωνες!

Εδώ θα φανεί στο άτυπο «κοινωνικό πείραμα» ότι οι άνθρωποι που δεν πτοούνται από την απουσία ομοφωνίας είναι πλέον πλειοψηφία, δεν παραμυθιάζονται από ομοφωνίες και συναφή κουραφέξαλα. Θέλουν η ελληνική κοινωνία, η Ελλάδα η ίδια, να αλλάξει.

Τι καταλάβαμε τόσα χρόνια με τις συντηρητικές ομοφωνίες; Challenger και Κόλπος των Χοίρων η Ελλάδα. Φτώχεια, κρίση, ανεργία, Μνημόνια των μνημονιακών και τώρα φωνές από τους ίδιους. Όχι πως δεν το ξέρουν, αλλά, σου λέει, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, μάζευε και ας είν’ και ρώγες. Δεν υπάρχουν οι “άλλαξέ με, αν μπορείς”; Είναι δυνατόν να λείψουν; Αθάνατοι, λίγοι αλλά αθάνατοι!

Κάθε κοινωνική αλλαγή που παγιώνεται, σταδιακά θα φτάσει και στις ομοφωνίες. Ό,τι κατακτιέται με κόπους και βάσανα δεν θέλει να αλλάξει, φυσικό είναι. Το παλιό που ξέραμε παγίωσε τους λίγους, τους πλούτισε, τους έθρεψε και κλάδεψε όλους τους άλλους. Το νέο που γεννήθηκε με εντολή λαού (δις εντός του 2015) πασχίζει για τη δίκαιη ανάπτυξη, τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, το κοινωνικό κράτος, τη φιλία των λαών, το Κτηματολόγιο βρε αδελφέ, την απλή αναλογική, το μεταφορικό ισοδύναμο, τις υγιείς και έντιμες συνεργασίες, μα πόσα πια σε τρία χρόνια! Έλεος!

Οταν, αυτά και άλλα πολλά που επιθυμούμε χρόνια παγιωθούν, ΟΜΟΦΩΝΑ, μην κουνηθεί κανείς, μέχρι η κοινωνία να υποδείξει τις νέες ανάγκες.

Προς το παρόν, επειδή είναι νωρίς, οι μοσχαναθρεμμένοι και καλοθρεμμένοι του παλιού συστήματος φωνάζουν «Δεν έχετε κυβερνητική ομοφωνία». Μα γι’ αυτό είμαστε διαφορετικοί από εσάς τους Challenger like οπαδούς. Εσείς μας διαλύσατε, πάλι στο ίδιο σκάφος θέλετε να ταξιδέψουμε; Αποκλείεται!

Δεν αναφέρω κόμματα· εάν δεν καταλάβαμε, είμαστε άξιοι της τύχης μας, αλλά δεν το πιστεύω.

Οι Χοίροι χειρισμοί απέθαναν, τους πάτησε μεγάλο τραίνο!

Ζήτωσαν οι νέοι! Σώματι αλλά και ψυχή, μωρέ!

 

* Αρθρο στην Αυγή. Η Σοφία Αράβου-Παπαδάτου είναι δρ Κοινωνικής Ψυχολογίας – MSc Κοιν. Οδοντιατρικής, αναπλ. συντονίστρια της ΝΕ του ΣΥΡΙΖΑ Κεφαλλονιάς-Ιθάκης.