Ο τόπος που γεννιέται κάποιος, τον συνδέει με ένα αίσθημα οικείο, είτε είναι χωριό είτε είναι πόλις, ακόμη και μεγαλούπολη ή και κράτος ή έθνος.
Υπάρχει ωστόσο ένας ευρύτερος χώρος που ανήκουμε όλοι και αυτός δεν είναι άλλος από τον πλανήτη μας τη Γη.
Οι πρώτοι άνθρωποι που είδαν τον πλανήτη στο σύνολο του, έξω απο αυτόν ήταν οι αστροναύτες της σειράς Απόλλων. Αυτοί οι πρωτοπόροι του διαστήματος συνειδητοποίησαν ότι δεν ένιωθαν πια ταυτισμένοι με μια πατρίδα, τάξη ή φυλή αλλά με την ανθρωπότητα και τον πλανήτη στο σύνολο του.
Έβλεπαν από τη Σελήνη για πρώτη φορά ένα μοναδικό θέαμα. Η Γη ήταν ένα ουράνιο σώμα 5 φορές πιο φωτεινό και 4 φορές μεγαλύτερο από τη Σελήνη.
Ο Edgar Mietchel * τότε αναφώνησε ” Δεν βλέπω από εδώ σύνορα και κράτη, δεν νοιώθω Αμερικάνος αλλά Γήινος. Όλα όσα έχουν κάποια σημασία για μένα βρίσκονται πάνω σε αυτό το ασπρογάλαζο πράγμα.. Είναι το σπιτικό μου.”
Ο Mietchel αποκάλεσε αυτήν την μυστικιστική επειρία, στιγμιαΊα σφαιρική συνειδητοποίηση. Η αντίληψη αυτή είχε περιγραφεί 2500 χρόνια πριν από τον Σωκράτη όταν έλεγε ”Δεν αισθάνομαι Έλληνας πολίτης, ούτε Αθηναίος, αλλά πολίτης του κόσμου (κόσμιος)” και δεν είχε πάει και στο φεγγάρι λέω εγώ.
Πράγματι σε σχετική σφυγμομέτρηση, η φωτογραφία του πλανήτη έχει μακράν την πρωτιά σε επιλογή για οποιαδήποτε ανθρώπινη δραστηριότητα.
Η φωτογραφία της Γης στολίζει όποιον χώρο την φιλοξενεί, έχει γίνει ένα πνευματικό σύμβολο της εποχής μας και εκφράζει την συνεχώς αυξανόμενη επίγνωση ότι αποτελούμε μαζί του ‘ενα ενιαίο σύστημα που δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε.
Τα τελευταία 70 χρόνια ακόμη έχει διατυπωθεί και υποστηριχθεί επιστημονικά, ότι είναι ένα ζωντανό ον (James Lavlock) Όσοι δυσκολεύονται να δεχθούν αυτή την ιδέα το οφείλουν στην αντίληψη που έχουν σχετικά με τι μπορεί να είναι ζωντανός οργανισμός και τι όχι.
Παρόλο που θεωρούμε ζωντανούς οργανισμούς από ένα βακτηρίδιο, που για να το δούμε χρειαζόμαστε μικροσκόπιο, μέχρι μαι φάλαινα., διστάζουμε να πούμε το ίδιο για τον πλανήτη σαν σύνολο.
ΚαΙ όμως αν αλλάξουμε τη χρονική κλίμακα από την ανθρώπινη ζωή, στη ζωή του πλανήτη, πολλά θα αλλάξουν.
Ο ρυθμός της μέρας και της νύχτας, θα μπορούσε να είναι ο σφυγμός ή ο παλμός του πλανήτη και κάθε πλήρης κύκλος του να αντιστοιχούσε σε 100000 ανθρώπινους σφυγμούς.
Το νερό είναι το αίμα του και οι ωκεανοί, οι λίμνες, τα ποτάμια, οι χείμαροι είναι οι αρτηρίες οι φλέβες και τα τριχοειδή αγγεία του.
Τα ρεύματα στην ατμόσφαιρα αλλά και στους ωκεανούς, διανέμουν θρεπτικές ύλες και απομακρύνουν τα απόβλητα κάνοντας τον γύρο του πλανήτη με τον ίδιο τρόπο που το αίμα μεταφέρει τις θρεπτικές ύλες και απομακρύνει τα άχρηστα από το σώμα μας.
Το ρόλο της καρδιάς για την κυκλοφορία του αίματος μέσα στο σώμα παίζει η βροχή, η εξάτμιση και τα χιόνια.
Ο πλανήτης ανασαίνει όταν νέα φύλλα και φυτά αναπτύσσονται και εκπνέει όταν αυτά αποβάλλονται.
Η ατμόσφαιρα είναι η ανάσα του και ο εγκέφαλος είναι η ανθρωπότητα στο σύνολο της. Κάθε ένας από εμάς είναι ένας εγκεφαλικός νευρώνας του πλανήτη.
Η ανθρώπινη κοινωνία θα μπορούσε να είναι ένα τεράστιο σύστημα συγκέντρωσης πληροφοριών.
Έχουμε συγκεντρωθεί σε συγκροτήματα πόλεων, όπως κάνουν και τα νευροκύτταρα που σχηματίζουν γάγγλια.
Κάθε στιγμή αμέτρητα μηνύματα μεταφέρονται στο πλανητικό σύστημα, όπως ακριβώς το ίδιο γίνεται και με τα νευροκύτταρα του εγκεφάλου.
Αυτή είναι η θετική άποψη, γιατί υπάρχει και η αντίληψη ότι η ανθρωπότητα μπορεί να είναι κάποιος κακοήθηε όγκος του πλανήτη. Αν δείτε μια αεροφωτογραφία μιας μεγαλούπολης, θα σας θυμίσει έντονα τον τρόπο που απλώνονται μερικά είδη καρκίνου στο σώμα.
Ο τεχνολογικός πολιτισμός καταβροχθίζει στα τυφλά το περιβάλλον σε μια εγωιστική κραιπάλη κατανάλωσης. Τα ορυκτά αποθέματα εξαντλούνται, τα δάση μοιάζουν σκωροφαγωμένα και λιγοστεύουν, τα νερά και η ατμόσφαιρα μολύνονται από τα πάσης φύσεως τοξικά απόβλητα., Μεγάλες εκτάσεις γίνονται έρημοι και άγονες από τις εξορύξεις και την εξάπλωση του τσιμέντου.
Τελικά είναι η ανθρωπότητα ο εγκεφαλικός φλοιός της Γης, ή ο καρκίνος της; Μπορεί και τα δυο να ισχύουν.
Μπορεί να είμαστε μέρος κάποιου νευρικού συστήματος του πλανήτη που τελευταία περνά μια πολύ γρήγορη φάση ανάπτυξης (κάτι σαν εφηβεία) και που μπορεί να γίνει για τον πλανήτη όσα για τον άνθρωπο ο εγκέφαλος.
Φαίνεται πως αυτό το ”νευρικό σύστημα” έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και απειλεί να καταστρέψει το ίδιο το σώμα που το φιλοξενεί.. Μοιάζει αρκετά με την χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών, που παρόλο που γνωρίζει ο χρήστης ότι τον οδηγούν στο θάνατο, συνεχίζει να τις ζητά.
Αν όντως θέλουμε να ολοκληρώσουμε το ρόλο μας σαν μέρη του πλανητικού εγκεφάλου απολαμβάνοντας ταυτόχρονα τις ομορφιές του πλανήτη, χρειάζεται να εξαλείψουμε αυτήν την καταστροφική μας συμπεριφορά και να αντιστρέψουμε τις αρνητικές μας τάσεις και συμπεριφορές.
Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται να αλλάξουμε με τον πιο δραστήριο τρόπο τη στάση μας απέναντι στον εαυτό μας, τους άλλους και τον πλανήτη στο σύνολο του.
Και αυτό πρέπει να γίνει Τ Ω Ρ Α.
Όλο αυτό βεβαίως προυποθέτει μετασχηματισμό της ανθρώπινης συνειδητότητας.
* Ο αστροναύτης Edgar Mietchel είναι απόφοιτος της Μεθόδου ΣΙΛΒΑ και τον συναντήσαμε το 2010 στη Βουδαπέστη στο παγκόσμιο συνέδριο της Μεθόδου όπου μίλησε για το δίκτυο συνειδητότητος που είχε ιδρύσει από τότε.
