Οποιος δεν ήξερε τον Γιώργο τον Κουρή από κοντά, τον ήξερε ελάχιστα.
Όλος ο κόσμος τον γνώριζε και σίγουρα κάποια στιγμή , όλοι μεγαλόσχημοι και μη, είχαν συνομιλήσει μαζί του. Ο Γιώργος δεν ήταν «δήθεν» δεν σνόμπαρε κανέναν , αλλά και δεν χαριζόταν σε κανέναν.
Ηταν τόσο ευφυής και διαισθητικός , που ήξερε τι ήθελες πριν ανοίξεις το στόμα σου και με τη γνωστή αθυροστομία του σε στόλιζε ανάλογα.
Πριν λίγα χρόνια είχα μια ιδέα , να ιδρύσουμε ένα σύλλογο (club) «Οι Κεφαλονίτες», το είπα στον Χρήστο Παπαδάτο (ΗΜΕΡΗΣΙΟ) και συμφωνήσαμε ότι ο Γιώργος θα ήταν ιδανικός να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας
– Είσαι ζουρλός για δέσιμο μου απήντησε όταν του το πρότεινα, έχω δουλειές.
Δεν τον ενδιέφεραν οι διακρίσεις και η δημοσιότητα, ήταν αντισυμβατικός και απρόβλεπτος και όπως συνήθως οι αυτοδημιούργητοι πρωτοπόρος στη σκέψη και μοναδικός να υλοποιήσει κάθε όραμα και να κινήσει όποια νήματα χρειαζόντουσαν. Ηταν εργασιομανής, λάτρης της φύσης, ευαίσθητος, οραματιστής, είχε πάθος με τα δέντρα και τα φυτά γενικώς. Τα περγαμόντα του έγιναν διάσημα (μια ιδιοφυής ιδέα που χρειάζεται συνεχιστή).
Πειραχτήρι με τους φίλους του, τους «στόλιζε» με ένα σωρό επίθετα που μόνο από αυτόν μπορούσαν να δεχθούν.
Απολάμβανα την παρέα του και τα πειράγματα του με τον Παύλο Παπαδάτο και μένα και ένα είναι σίγουρο, θα μας λείψει και στους δύο.
Για τον εαυτό του έλεγε, πως αν είχε πάει μετανάστης στην Αμερική, θα είχε γίνει πρόεδρος της ή ο Αλ Καπόνε. (Τη θεωρούσε χώρα της ευκαιρίας).
Δεν ξέρω που θα πας φίλε τώρα, στον παράδεισο στην κόλαση ή κάπου ανάμεσα αν υπάρχει, εκείνο που ξέρω είναι πως δεν θα είναι το ίδιο μετά. Εσύ μπορείς να τα αλλάξεις…
Καλό Ταξίδι.
