Oταν ένα δημόσιο κτήριο, ή Οργανισμός ή ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, ακόμη και θρησκευτικός χώρος, θεωρεί μια αναγκαία επισκευή ή ανακαίνιση, αυτή γίνεται πάντα με πρώτιστο όφελος της εξυπηρέτησης του κόσμου. Άλλως δεν νοείται καμία παρέμβαση πλην της αισθητικής και της ικανοποίησης ρος διευκόλυνση του προσωπικού των. Και εδώ τίθεται το ερώτημα. Ποιο το πρωτεύων, ώστε κάθε πολίτης να αισθανθεί την ικανοποίηση της εξυπηρέτησής του, όταν το ίδιο το ίδρυμα ωφελείται από αυτόν και λειτουργεί;
Και τώρα αναλυτικά αναφέρομαι για την Εθνική Τράπεζα Αργοστολίου. Δυστυχώς παρέμεινε η κεντρική μόνο, και εκεί συνωστιζόμαστε όλοι προς επίλυση των οικονομικών μας υποθέσεων. Οταν άρχισαν οι εργασίες οι περισσότεροι εξ ημών νομίσαμε ότι θα καλυτερεύσει ο τρόπος εξυπηρέτησής μας. Οι χώροι της Τράπεζας είναι δύο. Το έμπροσθεν τμήμα και το κατά πολύ μικρότερο όπισθεν τμήμα αυτής. Εκεί προσωρινά τέθηκαν τα Ταμεία εξυπηρέτησης πολιτών, και όλοι περιμέναμε να τελειώσουν οι εργασίες για να μπορούμε εμείς οι πελάτες, να τύχουμε μιας ανθρωπινής προσμονής προς επίλυση του τραπεζικού ζητήματος μας, σε ένα καλλίτερο χώρο, δηλαδή εντός του εμπρόσθιου τμήματος της Τραπέζης και καθήμενοι. Αντί αυτού, τοποθετήθηκαν άνετα γραφεία του προσωπικού, στον τεράστιο αυτόν εμπρόσθιο χώρο, και τα Ταμεία εξυπηρέτησης κοινού παρέμειναν, όπως προσωρινά είχαν τοποθετηθεί στον πίσω χώρο.
Και εδώ παίζεται το δράμα του κόσμου. Σε ένα διάδρομο σχεδόν 1-1/2 μέτρο πλάτους, στην ουρά όρθιοι, κουτσοί, στραβοί, γέροι, ανήμποροι, στρατιωτάκια σιωπηλά και κουρασμένα να περιμένουν με αγανάκτηση και με μόνο δυο Ταμεία να εξυπηρετηθούν ανάμεσα στα τρία γραφεία υπαλλήλων εκατέρωθεν, που δυστυχώς η μοίρα τους έταξε εκεί να δουλεύουν, υπομένοντας τη στρατιά των πολιτών πάνω από τα κεφάλια τους. Αν δεν λέγεται «αίσχος» αυτό τι μπορεί να ειπωθεί;
ΠΟΛΥΜΝΙΑ
Ζωγράφος-Συγγραφέας
