➙ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ! ΕΟΡΤΗ ΜΕΓΑΛΗ!
➙ΟΦΕΙΛΩ να γράψω δυό λόγια:
➙ΕΙΝΑΙ πολύ σκληρά τα γεράματα! Έτσι είναι η ζωή!
➙Τα νιάτα παρέρχονται, τελειώνουν, φεύγουν γρήγορα!
➙Μένουν οι πόνοι, τα… αρθριτικά, οι… στραβωμάρες, οι …κουφαμάρες, οι ανυπόφορες μοναξιές!
➙ΕΝ κατακλείδι, μένει η μεγάλη απελπισία του γέροντος, προ καταστάσεων τις οποίες θα φρόντιζε πολύ εύκολα, αν ήταν νεότερος και υγιής!
➙ΟΣΟΝ «οξύμωρον» κι’ αν αυτό ακούγεται, το μικρό παιδάκι και ο γέροντας, μοιάζουν σε πάρα πολλά σημεία:
➙ΜΟΙΑΖΟΥΝ στην απελπισία που νιώθουν αμφότεροι, όταν άνθρωπο γύρω τους δεν βλέπουν!
➙Όταν κάποιος να τους φροντίσει δεν υπάρχει! Όταν νιώθουν ή όντως είναι μόνοι!
➙ΜΕ ΜΙΑΝ όμως, πολύ ουσιαστική διαφορά:
➙ΤΟ νεογνόν, το μικρό παιδάκι, το θέλουν όλοι, και στο κλάμα του τρέχουν, το αγκαλιάζουν, το φροντίζουν, γλυκύτατα το ασπάζονται, το παρηγορούν!
➙ΣΤΟ κλάμα του γέροντος όμως, σε αυτό το τόσο γοερόν, αλλά μόνον εσωτερικό συνήθως κλάμα, αυτό που δεν ακούγεται όπως του μικρού παιδιού, ως τέτοιο γεροντικής, κουρασμένης, απογοητευμένης από την ζωή, «τραυματισμένης» ψυχής, τι… να
σημειώσω εδώ; Xρειάζεται να υπενθυμίσω πόσοι… σπεύδουν, ή πόσοι… δεν σπεύδουν; Ειδικά στις μέρες μας;;;
—————————-
Α Φ Ι Ε Ρ Ω Μ Ε Ν Ο,
ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ
ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥΣ ΜΑΣ!
—————————–
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ αναφωνεί:
Που ’σαστε έρμα νιάτα,
από αγάπη και ζωή,
μέχρι …σκασμού χορτάτα!
ΝΙΑΤΑ που δεν εδείχνανε
το τι θ’ ακολουθήσει,
πόσο του χρόνου η φθορά,
άστοργα θα κτυπήσει.
ΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ δεν έρχονται
μόνα, μα με …παρέα,
πόνους… αρρώστιες…
φάρμακα,
κι’ άλλα πολλά… «ωραία»!
ΒΟΥΡΚΩΝΟΥΝΕ του γέροντα
τα κουρασμένα μάτια,
χαμένου μεσ’ της μοναξιάς
τα σκούρα μονοπάτια!
ΩΣ Νέος, δεν εγνώριζε
ό,τι γνωρίζει τώρα,
του το’λεγαν …δε πίστευε,
πως θα ’ρθει αυτή η ώρα!
ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ τους προγόνους μας
που έλεγαν με πόνο,
ότι «ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΠΑΝΤΟΤΕ,
ΟΥΚ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΟΝΟ»!
