(Για παιδιά-αποκλειστικό)
Έχω δει όχι και λίγες φορές ταλαιπωρημένες φάτσες, ακόμη και τεθλιμμένων, αλλά σαν κι’ αυτή -προχθές-, του Θέμη, δεν είχα την τύχη ν’ αντικρίσω… Το χαιρέτησα εγκάρδια -φυσικά- κι’ εκείνος απλά κούνησε λίγο το κεφάλι.
– Τι σου συμβαίνει ρε παλιόφιλε. Εσένα σε ξέρω για δυναμικό και άνθρωπο της εκκλησίας. Και πολλάκις ψάλλοντα.
- Τι χειρότερο να μου συμβαίνει; Είμαι άϋπνος τόσες μέρες.
– Και για ποιό λόγο; Ξέρω πω και όλοι οι δικοί σου είσαστε καλά!
- Δηλαδή κάνεις τον ανήξερο; Δεν αποφάσισε η Κυβέρνηση όσοι ξεπερνούν τα 70, να πεθαίνουν; Και αυτό για να ανακούφιση των νεωτέρων. Εμείς είμαστε 86. Δηλαδή έπρεπε προ πολλού να έχουμε εκπνεύσει. Τη μέρα, το πρωϊ και όσο φέγγει, κούτσα-κούτσα το βολεύω, περνάω ήρεμα και κοιμάμαι γύρω στις δύο ώρες στην καρέκλα και με το φαΐ, προσωρινά το κουτσοβολεύουμε. Μόλις σκοτεινιάσει και ιδιαίτερα όταν πέφτω στο κρεββάτι …για να μην κοιμηθώ, αρχίζει το δράμα μου. Που να με πιάσει ύπνος. Βλέπω φαντάσματα, νυχτερίδες, υπνοβάτεςμ αντικείμενα διπλά και τριπλά. Μισοκλείνω τα μάτια μου τακτικά, φαντάζομαι πως με πλησιάζει ο Χάρος μ’ ανοιχτές τις φτερούγες και φωνάζει «Ελα-έλα». Τρομάζω, σηκώνομαι, πάω να φτιάξω ένα καφέ και βάζω δυνατά την τηλεόραση για να τον ξωρίσει… Προτιμώ ΕΡΤ, για εγκυρότητα. Οταν ζοριστούν τ’ αφτιά μου, κάνω διαλείμματα. Το θέμα είναι πως ζω ένα μαρτύριο. Πόσο θ’ αντέξω ακόμη; Κάνω προσευχές μέχρι να ξημερώσει.
-Τι να σου πω Χριστιανέ μου, όσο υπερβολικός κι’ αν είσαι, καταλαβαίνω πως κακώς μεν, αλλά ζεις ένα δράμα. Ομως με δύο ώρες ύπνο πρωϊνό δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα. Και κάποια στιγμή που θάσαι ζαλισμένος, θα πέσεις σε καμιά κολώνα της ΔΕΗ και θα μείνει η πόλη δίχως ρεύμα! Σκέψου, δηλαδή, να προσθέσεις και τον πανικό από την περικοπή των συντάξεων! Και να σου βιδώσει η σκέψη πως θα πεθάνεις λιμοκτονώντας και όχι ως υπερήλιξ!
- Πολλές φορές, ωρέ Μιχάλη, παραμερίζω -για λίγο-, την καθημερινότητα μου,αυτά που μας καίνε και πετιέται ο νούς μου στα Εθνικά. Γιατί εμείς θα πεθάνουμε, αλλά ζήσαμε τόσα χρόνια πολλά εξ αυτών δύσκολα, άλλα χαρούμενα, κάποιοι άλλοι άγνωστοι Ελληνες, και στο πρόσφατο παρελθόν σχετικά, έδωσαν στα μέτωπα τις ζωές των για να καλοπεράσουμε πολλοί και εμείς, αλλά και οι επιγενώμενοι και το απαρέδεΚτο. Δεν τους σκεφτόμαστε, δεν εκτιμούμε το μέγεθος της θυσίας των για την ακαιρεότητα της πατρίδος. Φθάνουμε σήμερα στο σημείο να εκχωρήσουμε ουσιαστικά περιοχή μας σε βάρβαρους Σλάβους των Σκοπίων, ένα πνεύμονα της Χώρας μας. Δεν έχω κουράγιο Μιχάλη μου να σου πω περισσότερα. Αλλωστε είναι γνωστό πως στην Ελλάδα -ανέκαθεν υπάρχουν πολλοί πατριώτες, αλλά και αρκετοί εφιάλτες…
