Έφυγε πρόσφατα από την ζωή η Άννα Βενέζη-Κοσμετάτου σε ηλικία 81 ετών (1939-2020).
Ήταν κόρη του σπουδαίου Έλληνα συγγραφέα Ηλία Βενέζη και σύζυγος του Σπύρου Κοσμετάτου, με τον οποίον έχουν αποκτήσει δύο κόρες, την Μαριάννα και την Ελένη. Η Αννα Βενέζη-Κοσμετάτου υπήρξε έντονα δραστηριοποιημένη στην Κεφαλονιά, σε συνεργασία με το Ίδρυμα Υιών Παναγή Φωκά-Κοσμετάτου και του Εκπαιδευτικού Βοτανικού Κήπου Κεφαλονιάς.
Την είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή ο Παναγιώτης Παναγάκης, Διευθυντής στο Κέντρο Πολιτισμού, Έρευνας και Τεκμηρίωσης της Τράπεζας της Ελλάδος, μέσω ανάρτησης στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook. «Άννα Βενέζη-Κοσμετάτου (1939 – 2020): «Η κόρη του Ηλία Βενέζη πέθανε πριν από λίγες ημέρες στην αγαπημένη της Κεφαλονιά. Εγγράμματη, προσηνής, άμεση, δυναμική, με χιούμορ, πάντα χαμογελαστή, με αστική ευγένεια και παιδεία. Τη γνωρίσαμε όταν η Τράπεζα της Ελλάδος σε ειδική τελετή το Νοέμβριο του 2014, επί Διοικήσεως Γεώργιου Προβόπουλου, τίμησε τον πατέρα της που εκτός από ένας από του σημαντικότερους λογοτέχνες της γενιάς του ’30 υπηρέτησε την Τράπεζα από το 1930 έως το 1957. Μια υπέροχη Κυρία», έγραψε στο μήνυμά του.
Σε συνέντευξή της στο LIFO.gr, η Άννα Βενέζη είχε πει μεταξύ άλλων για τον πατέρα της:
«Ο πατέρας μου ήταν μια λαμπερή προσωπικότητα και όποιος είχε την τύχη να τον γνωρίσει, σίγουρα δεν το ξέχασε ποτέ. Ήταν ένας άνθρωπος τρυφερός, εγκάρδιος, αισιόδοξος, γλυκός και με θετική σκέψη. Ας μην ξεχνάμε, για να μην αναφέρω ονόματα, ότι οι υπόλοιποι μεγάλοι συγγραφείς της γενιάς του ’30 ήταν κλειστοί άνθρωποι και κατηφείς».
Σχετικά με την ανάμνηση που θέλει να ξεχάσει, η Άννα Βενέζη αναφέρθηκε στην ασθένεια του πατέρα της. «Η πιο οδυνηρή και τραυματική ανάμνηση που έχω από τον πατέρα μου ήταν η περίοδος της ασθένειάς του. Βρισκόταν στο Λονδίνο για αρκετό καιρό και παρόλο που είχα τότε μικρά παιδιά, πήγα μαζί του. Αντιμετώπιζε τον καρκίνο με αξιοπρέπεια και δεν ήθελε για κανένα λόγο να επιβαρύνει κανέναν, είτε σωματικά είτε ψυχολογικά. Σταμάτησε να έχει επαφή με τους γνωστούς του. Οι εγχειρήσεις τον είχαν καταβάλει και παραμορφώσει. Δεν ήθελε να τον βλέπουν έτσι όπως είχε γίνει λόγω της αρρώστιας. Αυτή η καθημερινότητα του νοσοκομείου ήταν μια ζόρικη και δύσκολη ανάμνηση. Ο πατέρας μου δεν θυμάμαι ποτέ να με μάλωσε. Αλλά ούτε μου συμπεριφερόταν και ως φίλος. Είχαμε μια εσωτερική σχέση που στηριζόταν στο σεβασμό. Πολλές φορές σκεφτόμουν τι μπορούσε να τον στενοχωρούσε και προτιμούσα να μην το κάνω». Μας αγαπούσε πολύ και ήταν αφοσιωμένος στην οικογένεια του. Ήμουν πολύ τυχερή που είχα πατέρα έναν άνθρωπο με μια πληθωρική προσωπικότητα. Ποτέ δεν έμπλεκε την οικογενειακή ζωή με τις επαγγελματικές του σχέσεις. Θυμάμαι πολλές στιγμές ευτυχίας, άλλες μεγάλες άλλες μικρές».