(Αποκλειστικό για μικρά παιδιά)
Ξαφνιάστηκα, όταν αντίκρυσα χθες, έπειτα από 2 και πλέον χρόνια, τον φίλο μου τον Πέτρο, συνομίληκό μου, Βορειοκεφαλονίτη. Ητανε ωχρός και κατσούφης. Απόρησα πολύ.
-Βρε, βρε, τον Πέτροοοο! Τι γίνεσαι βρε παλιόφιλε. Χαθήκαμε, λες και ζούμε σε απόμακρους Νομούς.
- Τι να γίνομαι Μιχάλη μου; Εχω το χάλι μου, με το κακό που με βρήκε.
-Σοβαρολογείς; Τι κακό σε βρήκε;
- Εχασα προ δύο μηνών την κυρά μου, στα καλά καθούμενα.
-Τι λες καημένε μου; Συλλυπητήρια. Πω, πω την άτυχη την κυρία Ελένηηη! Πραγματική κυρία. Μορφωμένη, απλοϊκή, καλοσυνάτη και λαμπρή νοικοκυρά. Δεν την έφθαναν τρεις γυναίκες στο καθημερινό έργο της! Και τώρα μένεις μόνος σου στο χωριό;
- Βέβαια. Ο γιος μου στη Θεσσαλονίκη, η κόρη μου στην Αμερική. Και δεν μ’ έφθανε αυτό, οι αληταράδες, οι Ανθέλληνες, οι λαοπλάνοι της Λεγεώνος των Συριζανέλ, μου κόψανε τη σύνταξη. Μου τη φθάσανε στα 580 Ε. Τα βολεύω όμως, γιατί με βοηθάει η Αμερικάνα. Εεεε. Την μέρα την κουτσοπερνάω ασχολούμενος με κάτι λουλούδια που άφησε η μακαρίτσσα στις γλάστρες, σκαλίζω τον κήπο μου, κλαδεύω τα δέντρα και συνεχίζω πρόγραμμα με την ζουρλοτηλεόραση. Εκεί που βλέπεις όλα τα κακά της μοίρας μας. Η νύχτα όμως, με το σκοτάδι είναι ατελείωτη, βασανιστική. Ολο εφιάλτες, βλέπω με την ζωή μου και τη γυναίκα μου. Εικόνες με τις χαρές και τις λύπες παίζονται, σαν ταινία με έργα κωμικά και τραγικά.
-Σε καταλαβαίνω απόλυτα, αγαπητέ μου. Τα λόγια όσα και όποια κι αν είναι, δεν μπορούν να σου απαλύνουν τον πόνο, να σου προσφέρουν ανακούφιση!
- Τώρα θέλεις να σου πω κάτι σπάνιο; Φοβούμαι όμως πως θα με παρεξηγήσεις. Θα στο πω αν μου υποσχεθείς πως θα το ξεχάσεις μόλις το τελειώσω…
– Σε διαβεβαιώ εντίμως πως θα εκτιμήσω απόλυτα την εμπιστοσύνη που μου δείχνεις.
- Λοιπόν! Εχω συντροφιά, καλή συντροφιά, μιά γάτα! Μου την άφησε προ τετραετίας μιά γειτόνισσα που μετακόμισε στην Αθήνα. Είναι ένα πλάσμα απίθανο, σπάνιο. Ζει στην βόρεια Αφρική, όπως μάθαμε. Πανέξυπνη. Με πυκνότατο τρίχωμα, με μιά ουρά φουντωτή, όσο το μπόϊ της και την έχει συνέχεια ψηλά, σαν φουγάρο! Στην αρχή, ακολουθούσε τη γυναλίκα μου που πήαινε να ψωνίσει στο μαγαζί. Της το έκοψε όμως το βίτσιο για να μην την σκοτώσει κανένα αμάξι. Οι ξένοι τουρίστες, τρελαίνονται όταν την βλέπανε. Οταν άκουε ν’ αράζουμε τ’ αμάξι, κοντά στο σπίτι, έτρεχε να μας υποδεχτεί, τρέχοντας πάνω στο στενό πεζούλι προς το πεζοδρόμιο που αποκάτω της είναι τέσσερα μέτρα βάθος, το υπόγειο! Τι άλλο να σου πω; Σε κούρλανα με ασήμαντα πράγματα, παιδικά…
- Οχι, όχι, λέεε. Δεν έχω πρόβλημα. Τεμπέλης είμαι. ΑΚούω προσεχτικά όσα λες.
-Εεεε, η φωνή της όταν ζητάει να φάει μετά βίας ακούεται. Κάθε πρωϊ στις έξι, περίμενε στην πόρτα του υπνοδωματίου, τη γυναίκα μου που θα ξυπνούσε. Θέλει πάντα να είναι κοντά στον άνθρωπο. Αγαπάει την παρέα. Ανεβαίνει σε καρέκλες και σε άλλα ψηλά μέρη του σπιτιού. Εκείνο όμως που είναι απίστευτο, να την βλέπεις να τρέχει να μπει στο σαλόνι να πάει στον καναπέ να κοιμηθεί, με προσκέφαλο μαξιλαράκια. Η γυναίκα μου την έδιωχνε βρίζοντάς την και διώχνοντας βιαίως με μεγάλη δυσκολία γιατί φοβότανε πως θα κάμει ζημιά με τα νύχια της που τα τρόχιζε όπου έβρισκε! Τον χειμώνα, έρχεται και κοιμάται σχεδόν τη μισή νύχτα στα πόδια μου. Μιχάλη τέλος. Τέλος! Σε ζάλισα πολύ.
- Μην ανησυχείς. Κατάλαβα και ξέρω, πως τα σπιτόζωα είναι από καλά μέχρι αξιόλογα, θαυμάσια δημιουργήματα. Τα έχει μεγάλη ανάγκη ο σημερινός άνθρωπος. Εκτιμά την αγάπη τους, την αφοσίωσή τους, την αθώα όποια προσφορά τους, που σπανίζει σε μας! Ετσι είναι, Πέτρο μου. Πολλές φορές βλέπουμε στην τηλεόραση ικανότητες και συναισθηματατικό κόσμο, ιδιαίτερα στα σκυλιά, που δοξάζεις το Θεό. Τέτοια συντροφιά αγνή δεν θα την βρεις σε κανένα άνθρωπο ανιδιοτελώς! Και από τα λίγα αγαθά του σημερινού «πολιτισμένου» κόσμου, είναι η ζωοφιλία. Υπάρχουν και αυστηροί νόμοι προστασίας των, γιατί πολλές φορές βλέπουμε ή ακούμε απάνθρωπες μεταχειρίσεις των…
Ας μείνουμε με την ελπίδα πως οι άνθρωποι και τα ζώα, θα ζούμε σύμφωνα με τις αρχές και τους άκαμπτους, αλάνθαστους Νόμους της Δημιουργίας, αρμονικά, ειρηνικά σ’ αυτόν τον -ίσως-, μοναδικό στο είδος Πλανήτη μας!
