Και με την σφραγίδα της Δικαιοσύνης, το Κίνημα του Λιμανιού της Σάμης περνάει από την καρδιά στη μνήμη μας.
Καμία αξιόποινη πράξη κατά την διάρκεια της 20ημερης κινητοποίησης στο λιμάνι της Σάμης τον Οκτώβρη του 2020 ενάντια στην εκφόρτωση ανεμογεννητριών, είναι η τελική Κρίση της αρμόδιας Εισαγγελικής Αρχής.
Έτσι, οι 7 (αρχικώς) διωκόμενοι με ευφάνταστες κατηγορίες της τοπικής Λιμενικής Αρχής για τέλεση δήθεν αδικημάτων, απαλλάσσονται από κάθε κατηγορία πιθανής τέλεσης αξιόποινων πράξεων και η σχετική Εισαγγελική Διάταξη διαβιβάστηκε στην Εισαγγελία Εφετών Πάτρας σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.
Με τον τρόπο αυτό, το Κίνημα του Λιμανιού της Σάμης περνάει πλέον στην ιστορική μνήμη, η απόπειρα ποινικοποίησης ενός πάνδημου, αυθόρμητου και όμορφου αγώνα πέφτει στο κενό, ενώ τα οφέλη της μαζικής και συνάμα δυναμικής αυτής κινητοποίησης παραμένουν ως παρακαταθήκη για τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, του νησιού, αλλά και συνολικά των τοπικών κοινωνιών που ξεσηκώνονται και αντιστέκονται.
Κάπου εδώ λοιπόν, είναι και η στιγμή για έναν…. επίλογο. Λίγο πιο… προσωπικό, ίσως. Με την επιφύλαξη περαιτέρω ενεργειών της Εισαγγελίας Εφετών Πάτρας που προσωπικά δεν θεωρώ καθόλου πιθανό.
Τα όσα ζήσαμε τις 20 ημέρες στο Λιμάνι της Σάμης, προφανώς και θα τα “κουβαλάμε” με απολύτως θετικό πρόσημο σε όλη μας τη ζωή.
Μια επανάληψη της μοναδικής αυτής ανάμνησης θα ήταν σίγουρα κουραστική. Ούτε βέβαια βοηθάει το συγκεκριμένο… μέσο. Άλλωστε τι να πρώτο θυμηθούμε! Κι αν πρόχειρα έβαζα έναν τίτλο σε όλα αυτά θα ήταν εκείνος που περιέγραψε στο video ο Τάσος Καβαλλιεράτος την ημέρα που οι δυνάμεις των ΜΑΤ επιχείρησαν να μας πετάξουν από το Λιμάνι: “Έτσι αγαπάμε εμείς την Κεφαλονιά”…
Δεν θα μπορούσα όμως να μην σταθώ την ώρα αυτού του… επιλόγου στους ανθρώπους που γνώρισα τις 20 αυτές ημέρες. Ήταν και παραμένουν εκτός από αλησμόνητοι και σπουδαίοι. Κι ας μην βρισκόμαστε πλέον κι ας τραβήξαμε άλλους δρόμους. Σιωπηλούς ή όχι. Θα τους θυμάμαι, θα τους τιμώ και θα τους ευχαριστώ πάντοτε όλους και όλες μαζί, τον κάθε έναν και την κάθε μία ξεχωριστά. Για πολλούς λόγους αλλά κυρίως γιατί σε εποχές αντίθετες και λίγο… αδιάφορες καταφέραμε να γίνουμε μια φωνή και μια γροθιά. Για το δικό μας “δίκαιο”, για το δίκαιο των τόπων, των βουνών και της θάλασσας, το δίκαιο των τοπικών κοινωνιών.
Τέλος, αναφορικά με την κλήτευση μας, θα ήθελα να πω και το πιο μεγάλο “ευχαριστώ” που στάθηκαν με σθένος δίπλα μας στους 7 διωκόμενους, στον πάντα σύντροφο Γεράσιμο Γαβριελάτο, στην Ελένη Αθανασοπούλου, στους συναδέλφους από την Αθήνα, την Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων και τον Σαράντη Θεοδωρόπουλο. Κι ακόμη στον Γιάννη Κουρούκλη και τον Παναγή Δρακουλόγκωνα.
Στο λιμάνι της Σάμης όμως οφείλουμε και κάτι ακόμη: Μια μεγάλη γιορτή. Να ξαναβρεθούμε όλοι και όλες μαζί για έναν τελευταίο χορό. Σαν εκείνον που στήσαμε όταν τα ΜΑΤ αποχώρησαν από το λιμάνι. Το είχαμε, άλλωστε, υποσχεθεί.
Καλή μας αντάμωση!
Σταύρος Αντύπας