➔ΕΙΝΑΙ πολύ σκληρά τα γεράματα! Έτσι είναι η ζωή! Τα νιάτα παρέρχονται, τελειώνουν, φεύγουν γρήγορα!
➔Μένουν τα …αρθριτικά, οι…στραβωμάρες, οι …κουφαμάρες, οι ανυπόφορες μοναξιές!
➔ΕΝ κατακλείδι, μένει η μεγάλη απελπισία του γέροντος, προ καταστάσεων τις οποίες θα εφρόντιζε πολύ εύκολα, αν ήταν νεώτερος, υγιής, και οπωσδήποτε με λίγους, τους λίαν απαραίτητους ο β ο λ ο ύ ς, στην τσέπη του!
➔ΠΡΟΣΔΙΔΩ την δέουσαν έμφασιν και στους λίγους, τους απαραίτητους οβολούς, επειδή όλα πολλαπλασιάζονται και μάλιστα… γεωμετρικά, αν απουσιάζει εντελώς αυτό το …«αδυσώπητον» ρευστόν -κάτι λίαν σύνηθες στις ημέρες μας- η τέτοια απουσία του οποίου μπορεί μεν να είναι κάπως υποφερτή για τον Νέον, όχι όμως και για τον γέροντα τον ανήμπορον!
➔ΟΣΟΝ «οξύμωρον» κι’ αν ακούγεται, το νεογνόν, το μικρό παιδάκι και ο γέροντας, μοιάζουν σε πάρα πολλά σημεία:
➔ΜΟΙΑΖΟΥΝ στην απελπισία που νοιώθουν αμφότεροι, όταν άνθρωπον γύρω τους δεν βλέπουν! Όταν κάποιος να τους φροντίσει δεν υπάρχει!
➔ΜΕ ΜΙΑΝ όμως, αποφασιστικής σημασίας, πολύ ουσιαστική διαφορά: Το νεογνόν, το μικρό παιδάκι, το θέλουν όλοι, και στο κλάμα του που ολοκάθαρο και πολύ δυνατό συνήθως ακούγεται τρέχουν, το αγκαλιάζουν, το φροντίζουν, γλυκύτατα το ασπάζονται, το παρηγορούν!
➔ΣΤΟ κλάμα του γέροντος όμως, σε αυτό το τόσο «γοερό», αλλά μόνον εσωτερικό συνήθως κλάμα που δεν ακούγεται, ως τέτοιο γεροντικής, κουρασμένης, απογοητευμένης από την ζωή, «τραυματισμένης» ψυχής, τι …να σημειώσω εδώ; Xρειάζεται να υπενθυμίσω πόσοι …σπεύδουν, ή πόσοι …δεν σπεύδουν;
Ειδικά στις μέρες μας;
➔ΜΟΝΟ καλύτερους ανθρώπους θα σας κάνει, θα μας κάνει, η κατανόηση των πολλών του γέροντος προβλημάτων, και η καλύτερη βοήθεια που μπορείτε να του προσφέρετε! Να του προσφέρουμε!
➔ΚΑΙ οπωσδήποτε, ας έχετε κατά νουν το γεγονός ότι θα γεράσετε και εσείς! Πριν ακόμα το αντιληφθείτε! Όσο κι’ αν αυτό δεν θέλετε να σας υπενθυμίζεται!
➔ΜΗΝ το λησμονείτε! Είναι η απλή, ίσως η πολύ «σκληρή», όμως είναι η μοναδική, η αδιαμφισβήτητη, η ουσιαστική, η αληθέστατη, η ρεαλιστική, η ανθρώπινη πραγματικότητα!!!
