➔ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ! (Λίγο… αργά, για εμάς τους υπολοίπους! Ολίγον… καθυστερημένα!)
➔ ΜΟΝΟΝ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ, αφορμήν λαβών, από το ανησυχητικόν γεγονός, της επί χρόνια πολλά Παγκόσμιας ΠΡΩΤΙΑΣ μας στο δολοφονικόν ΑΓΧΟΣ:
➔ TΡEXEI …με χίλια η ζωή,
όσους κι’ αν έχει χρόνους,
όσες χαρές και οδυρμούς,
όσους κι ‘ αν έχει πόνους.
➔ Τα νιάτα γρήγορα περνούν,
η ομορφιά …η λάμψη,
άνθρωπος δεν επέτυχε,
τον «δρόμο» τους ν’ αλλάξει.
➔ Ολου του κόσμου τα καλά,
νιάτα πίσω δεν δίνουν,
«άλλα» τα χρόνια μας μπροστά,
όσα εν τέλει μείνουν.
➔ Τα όνειρα τελειώνουνε,
τα πάθη, η ελπίδα,
μόνιμη η «συννεφιά»,
σπάνια η αχτίδα.
➔ Την τελευταία του στιγμή,
άνθρωπος αν μπορούσε,
«χαρείτε κάθε σας στιγμή»
μάλλον θ’αναφωνούσε,
➔ «Ζήστε την… απολαύστε την,
άλλη ίδια δεν θα ‘χει,
για όλους μας μοναδική,
ΜΙΑ ΖΩΗ ΥΠΑΡΧΕΙ»!!!
