Στο ποδόσφαιρο ο προπονητής έλεγε:
-Ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει. Αλλά να θυμάστε, ομάδα που δεν έχει αγάπη, σταματά να κερδίζει.
Τα γεμιστά της μάνας μου, ήταν ξακουστά στο χωριό, το ίδιο και οι πίττες της (κρεατόπιτα και μπακαλαόπιτα) Όταν την ρώταγα για το «μυστικό» της, μου ‘λεγε.
-Η συνταγή παιδάκι μου, η συνταγή. Δεν την αλλάζεις.
Όταν μεγάλωσα μου έδωσε την συνταγή και άρχισα να τα φτιάχνω και εγώ. Δεν λέω, νόστιμα ήταν, αλλά ‘οχι σαν της γιαγιάς.
-Τί μου κρύβεις μάνα; Τι άλλο βάζεις στο ταψί;
-Αγάπη παιδάκι μου, τίποτε άλλο. Πως μπαίνει η αγάπη στο ταψί; Τι είναι η αγάπη; Πως πουλιέται; Σε σκόνη; ,σε υγρό, σε κόκκους, σε κύβους σαν το ΚΝΟΡ, θέλει ψυγείο; Έχουν τα supermarkets, είναι στο ράφι με του πουλιού το γάλα; Σε τι συσκευασία, χάρτινη, πλαστική, υπάρχει σε χύμα;
-Πες μου είναι καυτερή, γλυκιά ,αλμυρή; Έχει για διαβητικούς; Παχαίνει; Γέλαγε η γιαγιά με την καρδιά της και μούλεγε.
-Δεν την αγοράζω παιδάκι μου, αλλά μπορώ να σου δώσω όση θέλεις. -Πώς μάνα;
-Να, έτσι. Άνοιγε τα χέρια της και με έσφιγγε στην αγκαλιά της.
Κατάλαβα μάνα. Το ίδιο κάνεις και με τα λουλούδια σου και η αυλή μας μοσκοβολάει;
-Έχουν και αυτά ψυχή παιδάκι μου.
-Τώρα κατάλαβα. Όταν τα ανακατεύεις, τα χαιδεύεις. Τους μιλάς κιόλας;
-Βέβαια, αλλά από μέσα μου, μη με περάσουν για κουρλή, στα χωριά δεν θέλεις και πολύ για να σου βγει το όνομα.
Ο μπάρμπας μου ο Τασουλής (αδελφός του πατέρα μου), όπου πήγαινε τον ακολουθούσε και η κότα του η Παρασκευή. Ερχόταν στο καφενείο για να παίξει πρέφα και η Παρασκευή απέξω, μέχρι να τελειώσει να γυρίσουν σπίτι. Και αυτός της μίλαγε και εκείνη σταματούσε, τον κοίταζε και συμφωνούσε Κο -κο -κο..
Ο «Μουσολίνι» ο σκυλάκος του ήταν μια σταλιά (2,3 κιλά). Όταν τρυγάγαμε το αμπέλι στον κάμπο, ο μπάρμπας μου τον έβαζε πάνω από τις κόφες με τα σταφύλια που φόρτωνε στο μουλάρι του τον Αντώνη (όλα τα ζώα είχαν ονόματα) του έβαζε το καπίστρι στο στόμα και του ‘λέγε:
-Μουσολίνι στο χωριό στο Χρήστο τώρα. Μην αργήσεις.
Ο Χρήστος ο πατέρας μου, ήταν στο καφέ- μπακάλικο του και περίμενε να ξεφορτώσει τον Αντώνη το μουλάρι, να ξαναβάλει στο σαμάρι τον Μουσολίνι και να του πει.
-Στον Τασουλή γρήγορα, Μουσολίνι μου.
Για τους νέους και τους ανθρώπους της πόλης αυτές οι ιστορίες μπορεί να μη λένε και πολλά. Για μένα όμως έχουν ένα κοινό στοιχείο που συναντιέται σε όλες. Και αυτό είναι η αγάπη. Είναι αυτό που κάνει τη διαφορά.Και δεν ισχύει μόνο για τα έμψυχα αλλά και για τα άψυχα.Έχω …ιστορίες και για αυτά και είμαι σίγουρος θα σας συγκινήσουν.
Η αγάπη λοιπόν μετατρέπει τον τεχνίτη σε μάστορα, τον γιατρό σε θεραπευτή, τον παρουσιαστή σε δάσκαλο, τον δεξιοτέχνη σε καλλιτέχνη, τον σύζυγο σε σύντροφο, τον γνωστό σε φίλο και ξεκινά από ΕΣΕΝΑ, Είσαι πολύ τυχερός αν σου την έδειξαν οι γονείς σου. Αν μεγάλωσες μαζί τους σίγουρα πήρες αρκετή για να μπορέσεις να ζήσεις και να δώσεις και εσύ.
Την αγάπη στην δείχνουν τα ζώα όταν φροντίζουν τα μικρά τους. Παρόλα αυτά δεν είναι γνώση, είναι συναίσθημα, είναι δόνηση, την αισθάνεσαι περισσότερο, παρά την καταλαβαίνεις. Ανταποκρίνεται κατά βάση η καρδιά σου και λιγότερο ο εγκέφαλος σου.
Μπορεί ο εγκέφαλος να ελέγχει το 95% των λειτουργιών του σώματος σου, όμως πρόσφατα ανακάλυψαν και ένα είδος εγκεφάλου στην καρδιά. Νευρώνες που μεταδίδουν το συναίσθημα και ενεργοποιούν τον εγκέφαλο με τον δικό τους τρόπο.
Αυτό μας σώζει από την τεχνητή νοημοσύνη, μπορεί να σκέπτονται τα κομπιούτερ αλλά να αισθάνονται κιόλας; Πάει πολύ. Αλλά που ξέρετε πάλι; Έχουμε αρκετό δρόμο ακόμη φαίνεται.
-Πάψε και σκάβε, όπως έλεγε και ο πατέρας μου, όταν δεν είχε απαντήσεις στις ερωτήσεις μου.
