Σαν ήμουν μικρός στης πρώτης νιότης τα σκιρτήματα, γεμάτος από τις μυρωδιές και τα μουσικά ακούσματα του Ιονίου, άκουγα για έναν μύθο.
Όταν κατάλαβα ότι η φύσις με είχε προορίσει να υπηρετήσω την συμπαντική αρμονία και την τέχνη της μουσικής, όλοι πάλι μου μίλαγαν για αυτόν τον μύθο.
Μέχρι που μια μέρα, στα 27 μου χρόνια, χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου ανέφεραν ότι θα συναντήσω αυτόν τον μύθο. Ήταν ο τότε δήμαρχος Αργοστολίου, ο οποίος μου ανέθεσε να διευθύνω Μίκη Θεοδωράκη μέσα στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα, το Αργοστόλι, σε μια μεγάλη συναυλία, όπου ο Μίκης θα γινόταν επίτιμος δημότης της πόλης αυτής, στην οποία έζησε 4 χρόνια ως μικρό παιδί, και όπως αναφέρει και ο ίδιος στην βιογραφία του, εκεί πήρε τα πρώτα έντεχνα ακούσματα λόγιας μουσικής και επηρεάστηκε από την επτανησιακή μουσική παράδοση.
Όπως καταλαβαίνετε, η συγκίνησή μου ήταν υπέρτατη. Η χαρά ήταν ανείπωτη και η πρόκληση μεγάλη. Όχι μόνο γιατί θα συναντούσα τον ζωντανό θρύλο του ελληνικού πολιτισμού που ονειρευόμουν από παιδί, αλλά γιατί ως νέος τότε μαέστρος, θα έπρεπε να διευθύνω τα έργα του, ενώπιον του.
Και ναι λοιπόν! Η μαγική συνάντηση έλαβε χώρα μέσα στο καράβι, συνταξιδεύοντας για το Αργοστόλι. Επιτέλους, το παιδικό όνειρο να τον συναντήσω εκπληρώθηκε και κανείς δεν μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα της στιγμής, παρά μόνο να θυμηθεί το ανυπέρβλητο δέος μπροστά στον σπουδαίο συνθέτη της Ελλάδος, τον Μίκη.
Και εκεί, ταξιδεύοντας από την ιδέα της συμπαντικής αρμονίας μέχρι και τους αγώνες του για την Ελλάδα, χαράζονται μέσα μου τα σοφά του λόγια: «Το χάρισμα της μουσικής δημιουργίας είναι πόνος, αλλά ο πόνος είναι γλυκύς και ευλογώ τον Θεό γι’ αυτόν τον πόνο, γιατί απ’ τον πόνο τον δικό μας βγαίνει η χαρά των άλλων, όπως είπε κι ο Μπετόβεν, κι αν δεν πληγώσεις το πεύκο δεν βγαίνει ρετσίνι».
Τα λόγια του όμως δεν ήταν το μόνο δώρο που μου επεφύλασσε. Ακόμα και η πίστη που εξέφρασε στο πρόσωπό μου, μέσα από τον πρόλογο του στην συναυλία που θα ακολουθούσε, πως θα υπηρετήσω μέσα από την μουσική μου την Ελλάδα και τις αξίες της πατρίδος μου, με γέμισε συγκίνηση και υπερηφάνεια. Όμως, το υπέρτατο δώρο ζωής που απλόχερα μου προσέφερε, ήταν να μου παραχωρήσει την διεύθυνση του φινάλε της συναυλίας και να τραγουδήσει την «Άρνηση» υπό την δική μου ταπεινή διεύθυνση.
Με μια μόνο λέξη, κατάφερε τον χρόνο να πάψει να κυλά: «Άξιος!!!».
Εκείνη την στιγμή το ημερολόγιο έγραφε 17 Ιανουαρίου 1998 και καταγράφηκε ως στιγμή ορόσημο για την μετέπειτα ζωή μου, αλλά και για την καριέρα μου. Το ρεύμα που με διαπέρασε, που έκανε τα λόγια του φανό για να γνωρίσω τον γλυκύ πόνο της δημιουργίας μέσα στο ταπεινό ταξίδι της δικής μου διαδρομής, ήταν εκείνο που με έφτασε μετά από 18 χρόνια να ολοκληρώσω την έμπνευση μου και να μπορώ σήμερα να σας παραδώσω το έργο μου, ”Ο Χορωδιακός Μίκης”.
Παναγής Μπαρμπάτης
