Οπως έγραψα σε προηγούμενο άρθρο μου, πριν καλά καλά πατήσουμε το πόδι μας στην 3η χιλιετία, τρομάξαμε από τις ξαφνικές αλλαγές που η πρώτη σκέψη ήταν να «γυρίσουμε» πίσω.
Φυσικά αυτό δεν γίνεται. Όσοι βλέπουν τις αλλαγές σαν απειλές, σκέφτονται αμυντικά, περιχαρακώνονται, γίνονται προστατευτικοί, ατομιστές, απομονώνονται, περιορίζονται κρατούν αποστάσεις, είναι επιφυλακτικοί. Μένουν στο γνωστό, γιατί το νέο τους τρομάζει, είναι άγνωστο, απειλητικό.
Η επιστήμη δυστυχώς δεν «αγκαλιάζει» το νέο, αντίθετα το πολεμά, το αμφισβητεί γιατί δεν έχει ακόμη αποδειχθεί με τους δικούς της τρόπους και τελικά επαναλαμβάνεται η ιστορία.
– Αυτό δεν γίνεται. Ποτέ δεν έγινε έτσι…
– Εμείς δεν θα το κάνουμε…
– Κάποιοι δοκιμάζουν…διάφορα.
– Μερικές φορές κάτι ίσως γίνεται.
– Το ερευνούμε, θα δούμε…
– Εμείς πάντα το λέγαμε.
– Μόνο έτσι γίνεται..
Από την πρώτη πρόταση, στην τελευταία, πολλές φορές περνά πολύ χρόνος, καμιά φορά γενιές ολόκληρες.
Τελικά το νέο επικρατεί, γιατί απλά αυτό ορίζει ο νόμος της εξέλιξης. Οι «χαμένοι», όσοι άργησαν να προσαρμοστούν, να δουν την «μεγάλη εικόνα».
Αν πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από την εμφάνιση του ανθρώπου με τα σημερινά χαρακτηριστικά, η ανθρωπολογική παλαιοντολογία τοποθετεί την πρώτη περίοδο περίπου 2 000 000 χρόνια πριν και τελειώνει 300 000 χρόνια πριν. Αυτή θεωρείται σαν νηπιακή ηλικία της ανθρωπότητος. Ήταν η μ α γ ι κ ή περίοδος του ανθρώπου, που πίστευε στις μαγικές δυνάμεις οι οποίες διευθύνουν τα πάντα.
Από το 300 000 μέχρι το 500 π.χ. έρχεται στη δεύτερη ηλικία την παιδική, όπου κυριαρχεί ο μ υ θ ι κ ό ς κόσμος και εμφανίζεται η συνείδηση του.
Η συνείδηση είναι θεικό δώρο (συμπαντικό), είναι επανάσταση. Μόνο ο άνθρωπος έχει.
Από το 500 π.χ. από την αρχαία Ελλάδα αρχίζει η τρίτη ηλικία μέχρι το 2 000 μ.χ. η εφηβική ηλικία. Το αρχαίο Ελληνικό θαύμα είναι η περίοδος της λ ο γ ι κ η ς σ υ ν ε ι δ η σ η ς ή καλύτερα της λογικοποίησης. Ξεκινά από τον Αριστοτέλη και συνεχίζεται με τον Νεύτωνα μέχρι σήμερα
Από τη μια μας βοήθησε να ζήσουμε επί 2 500 χρόνια, με οργάνωση, αρχές, έρευνα, υποθέσεις και αποδείξεις και από την άλλη μας δυσκολεύει να ξεφύγουμε από την τυπική «ιδιωτική λογική»,τις συγκρίσεις, τις αντιθέσεις, τους συλλογισμούς.
Το 2000 μ.χ. μπήκαμε στην ώριμη ηλικία, όπου τα χαρακτηριστικά είναι ποιοτικά. ‘Εχουμε μεταφυσικές τάσεις και η ίδια η συνείδηση μας, αποκτά μεταφυσική διάσταση. Ο άνθρωπος αποκτά διανοητική αυτονομία, δηλαδή μαθαίνει από τις εμπειρίες του (λάθη και επιτυχίες) Πάνω από όλα μαθαίνει και επειδή κάνει συλλογισμούς τους μεταφέρει στη γνώση και κάνει διαρκώς αλλαγές σε όλα.
Δεν επαναλαμβάνει μόνο, αλλά αυτοσχεδιάζει. δημιουργεί, αλλάζει, κάνει υπερβάσεις.
Οι νέες γενιές κάνουν κάτι περισσότερο από τις προηγούμενες κληρονομούν τη γνώση και την βελτιώνουν.
Ετοιμάζεται ο άνθρωπος της τρίτης χιλιετίας να περάσει στην κοινωνικοποίηση και θα αρχίσει την αναζήτηση του μη υλικού, του αόρατου που ξέρει ότι υπάρχει και ας μη το εντοπίζουν οι αισθήσεις του.
Το π ν ε ύ μ α είναι το ζητούμενο και είναι το σημείο συνάντησης της επιστήμης και της θρησκείας.
Είναι καιρός να χρησιμοποιήσει τον εγκέφαλο του πια για να βιώσει την πνευματική του διάσταση, που είναι η ενηλικίωση του.
Έχει ήδη υπερβεί τον χωροχρόνο μέσα από βιώματα που έχει σε μεταφυσικές εμπειρίες. Χρησιμοποιεί εδώ και αρκετά χρόνια την E.S.P. (Extra Sensory Perception) ή όπως μετονόμασε ο Jose Silva Effective Sensory Projection Δηλαδή από Εξωαισθητηριακή Αντίληψη σε Αποτελεσματική Προβολή των Αισθήσεων. Έτσι μπορεί να έχει πληροφορίες από τα διάφορα βασίλεια (ζωικό, φυτικό, άψυχο) Έχει εξοικειωθεί αρκετά με όρους όπως Phsyhorientology (Ψυχοπροσανατολισμός) ή Channeling..
Δεν είναι απαραίτητο για να γνωρίζει κάτι, ένα γεγονός για παράδειγμα, να πάει εκεί που αυτό λαμβάνει χώρα. Το πληροφορείται από το σαλόνι του σπιτιού του μέσω κάποιου δικτύου επικοινωνίας. Σε λίγο θα τηλεμεταφέρεται και ο ίδιος με διακτίνιση. Όλο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί υπέρβαση του φυσικού χώρου (κόσμου).
Αυτή είναι η στιγμή της μεταφυσικής του αφύπνισης και ταυτόχρονα της συνειδητοποίησης του, ότι προυπάρχει σαν πνευματικό ον που βιώνει ανθρώπινες στιγμές και όχι το αντίθετο.
Στο κατώφλι λοιπόν της ενηλικίωσης μας σαν είδος και με την εμπειρία της ”σύντομης ” παρουσίας μας, έχουμε μια προσδοκία να μην κάνουμε το λάθος και συγκεντρωθούμε μόνο στο δάχτυλο, αλλά να δούμε και το ”φεγγάρι” που μας δείχνει.
Το δάχτυλο αντιπροσωπεύει το ατομικό μας παρόν, αλλά το φεγγάρι την συλλογική μας εξέλιξη.
