Αγαπάω τον αθλητισμό.
Πιστεύω ότι η άθληση για τον άνθρωπο αποτελεί σωματική, πνευματική και ψυχική υγιή τροφή και ενασχόληση σε όλες τις ηλικίες.
Μέσα από την αγάπη μου για τον αθλητισμό προέκυψε και η συμπάθεια για κάποια ομάδα (δεν έχει σημασία ποια).
Έγινα φίλαθλος της δηλαδή. Κι αυτό ίσως γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να εντάσσεται κάπου, να ανήκει σε μια ομάδα, να μην νιώθεις μόνος του.
Όλα καλά μέχρι εκεί
Μέχρι εκεί δηλαδή που κάποιοι θεωρούν αυτήν την ανθρώπινη αγάπη και ανάγκη-διέξοδο, τσιφλίκι τους και όπλο τους.
Κοιτώντας την χώρα μου λυπάμαι και αηδιάζω βλέποντας ποιοι ηγούνται των μεγάλων επαγγελματικών ομάδων κυρίως σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ και μέσω αυτών ελέγχουν πράγματα και καταστάσεις.
Πολλές φορές υπό την ανοχή ή και υπό την ευλογία του κράτους
Άνθρωποι χωρίς φραγμούς και όρια, χωρίς παιδεία ,αδίστακτοι, απλά με χρήματα (;;)
Και πίσω τους σε ομηρία και εξάρτηση ακριβοπληρωμένοι αθλητές, στρατευμένοι οπαδοί,υπάλληλοι -δημοσιογράφοι, καιροσκόποι -πολιτικοί.
Σε μια παρακμάζουσα και συνεχώς παραπαίουσα κοινωνία δυστυχώς όλοι αυτοί οι ΤΙΠΟΤΑΔΕΣ καταφέρνουν και επιπλέουν χαρίζοντας μόνο τοξικότητα και σήψη στους “στρατούς” τους.
Πουθενά όρια, πουθενά έλεγχος, πουθενά ουσιαστική τιμωρία και σε κανέναν.
ΓΙΑΤΙ;
Γιατί βολεύει πάρα πολλούς ή τοξικότητα, ή αλητεία, αυτός ο ιδιαίτερος αντιπερισπασμός από τα καθημερινά προβλήματα της κοινωνίας.
Γιατι έτσι κάνουν καλύτερα τη “δουλειά” τους.
Συνεχίζω να αγαπαω την άθληση και τον αθλητισμό · τον αθλητισμό που σφυρηλατεί ανθρώπους χαρακτήρες μέσα από την προσπάθεια, την άμιλλα, τη νίκη αλλά και την ήττα.
Σιχαίνομαι όμως πλέον τον αθλητισμό του ανεξέλεγκτου και ανεξερεύνητου χρήματος και των διαπλεκόμενων συμφερόντων που αλλοιώνουν τα πάντα.
Αφηστε επιτέλους και κάτι καθαρό …
