Τα βεγγαλικά σου μάτια
φέγγουν σαν το φώσφορο,
σαν νυχτερινά καράβια
που περνούν το Βόσπορο.
Γεννήθηκα στην Πάτρα,
την ημέρα της γιορτής μου, το 1939.
Μετά εγκατασταθήκαμε στην Ιθάκη,
πατρίδα της μητέρας μου.
Η καταγωγή του πατέρα μου
ήταν από την Κεφαλλονιά.
Στην οικογένειά του υπήρξαν
σημαντικοί πνευματικοί άνθρωποι.
Από παιδί διάβαζα πολύ.
Είχα μανία με τη λογοτεχνία.
Δέκα επτά ετών έγραφα σονέτα.
Σολωμός, Κάλβος, Λασκαράτος,
τους έχω αδυναμία.
Η ποίηση
είναι Ορυκτό. Πρέπει να πας
πολύ βαθιά για να την καταλάβεις.
Άρχισα με το τραγούδι γιατί
δε μου βγάζανε ένα βιβλίο μου και
χρειαζόμουν χρήματα να το εκδώσω.
Ξεκίνησα με τον Σταύρο Κιυγιουμτζή,
μορφή του ελληνοκεντρικού τραγουδιού.
Θα ‘ταν 12 του Μάρτη
μεσημέρι Κυριακής,
τότε που ‘φευγες στρατιώτης
μ’ ένα τραίνο της γραμμής.
Μου ‘γραψες δυο λέξεις μόνο
πως ακόμα μ’ αγαπάς.
Μ’ αγαπάς και με θυμάσαι
μες στο χιόνι που κοιμάσαι.
Το τραγούδι
”Να παίζει το τρανζίστορ”
το έγραψα στο Λυκαβηττό.
Έμενα στην οδό Στάθη Γεροδήμου 24
και κάτω από το παράθυρό μου,
οχλοβοούσαν τα παιδιά.
Ήθελα να γράψω και δε μπορούσα.
Πηγαίνοντας προς το παράθυρο,
είδα που πέρναγε ένας αθίγγανος
και κρατούσε ένα τρανζίστορ.
Έτσι τα πουλούσαν τότε.
Στο τραγούδι
υπάρχει κι ένας άλλος συμβολισμός.
”κι εσύ περνάς στους δρόμους
με το μπουφάν στους ώμους
και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα”
Ήταν μια φωτογραφία, τραβηγμένη
την επταετία ’67 – ’74, ενός μετέπειτα
βαπτισμένου ήρωα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Ήταν ο Αντώνης Τρίτσης.
Μας είχε έρθει από τη Βολιβία
και είχε το μπουφάν στους ώμους.
Καλός άνθρωπος
και πρωταθλητής στο δέκαθλο.
Τον πήρα ως ερέθισμα, ως σύμβολο,
– όχι πως ήταν τέτοιος άνθρωπος –
μιας γενιάς. Της γενιάς του ΠΑΚ.
Σύμφωνα με μια έρευνα που έγινε,
είναι το πιο γνωστό τραγούδι
των τελευταίων 35 ετών στην Ελλάδα.
Έρημος η αγάπη δίχως όαση,
στην άδεια κάμαρά μου
να βλέπω τα όνειρά μου
σαν σήριαλ κομμένο στην τηλεόραση.
Άμμος είν η αγάπη
μέσα στα χέρια μου
τ’ ανοίγω και τη χάνω
τα κλείνω δεν την πιάνω
κι έτσι περνούν οι ώρες,
τα μεσημέρια μου.
Να παίζει το τρανζίστορ τ’ αμερικάνικα
κι εσύ περνάς στους δρόμους
με το μπουφάν στους ώμους
και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα.
Το ”Καμιά φορά”
ακούγεται και αυτό μέχρι σήμερα.
”Λέω ν’ αλλάξω ουρανό
μα δεν υπάρχουν δρόμοι…”
Αυτό, είναι ένα παράλογο σχήμα,
αλλά είναι και συμβολικό.
Δεν έχω τη δύναμη. Αγαπώ ακόμα.
Το ”Καμιά φορά”
είναι η προσπάθεια του ανθρώπου
να διαφύγει
μέσα από μία κατεστημένη κατάσταση
που δεν ελέγχει, ερωτική έστω…
Καμιά φορά, λέω ν’ αλλάξω ουρανό
μα δεν υπάρχουν δρόμοι
κι άλλη φορά,
σκέφτομαι πόσο σ’ αγαπώ
και σου ζητώ συγγνώμη.
Το ”Μην κλαις”
έγινε διάσημο τραγούδι.
Δεν υπάρχει Έλληνας
που να μην ξέρει το στίχο:
”τα σπίτια είναι χαμηλά”.
Αν προσέξεις
οι στίχοι έχουν δωρικές εκφράσεις,
που λες ”τι σχέση έχουν μεταξύ τους;”
Μέσα τους, όμως, έχουν σχέση.
”Τα σπίτια είναι χαμηλά”, από τους
σεισμούς που είχα ζήσει στην Ιθάκη
και τα ισοπέδωσαν όλα.
”Σαν έρημοι στρατώνες”,
ήταν το τι περνάγανε οι στρατιώτες
σε εμφυλίους πολέμους.
”Τα Καλοκαίρια μας μικρά
κι ατέλειωτοι Χειμώνες”.
Εκεί είναι το ”κόλπο”.
Πετάς μια φράση συμπληρωματική,
που να μην έχει σαφή σχέση με την
προηγούμενη.
Αυτό το δίδαξε ο Νίκος Γκάτσος
και το Δημοτικό τραγούδι πιο παλιά.
Μην κλαις
και μη λυπάσαι που βραδιάζει
εμείς που ζήσαμε φτωχοί
του κόσμου η βροχή δε μας πειράζει,
εμείς που ζούμε μοναχοί.
Μιχάλης Μπουρμπούλης
Την Πέμπτηη 20/7/2023 έφυγε από τη ζωή.
Πηγές:
musicheaven. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Παυλικιάνη.
ikarianews. gr
Απόσπασμα από συνέντευξη στην Τασσώ Γαίλα.
Από σελίδα: Τα Πρόσωπα
(ΜΙΛΤΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗΣ
Κομπόγιο ιστορίας Κεφαλονιάς και Ιθάκης)
