Ο παλιός μας κινηματογράφος

Γράφει ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
τ. Δήμαρχος

Κάπου-κάπου παρακολουπω στην tv, Ελληνικές ταινίες, περασμένων δεκαετιών. Βλέπω μερικά κομμάτια -ελλείψει άλλων ενδιαφερόντων προγραμμάτων-, και κατόπιν την κλείνω.

Θυμάμαι που ως νέος, αυτές τις δικές μας ταινίες τις θαύμαζα, τις περισσότερες. Ιδιαίτερα τις κωμικές που μας άρεσαν “οι πλάκες”. Αυτό το επιθυμούσαν όλοι οι Ελληνες. Λατρεύαμε τους κωμικούς ηθοποιούς. Αφησαν εποχή, ο Φωτόπουλος, ο Βέγγος, Ηλιόπουλος, Αυλωνίτης, Χατζηχρήστος, Ρίζος, Γκιωνάκης, Σταυρίδης, Μουστάκας, Ψάλτης, Βασιλειάδου… (Τον ψηλό κι ωραίο Λαμπρούλη Κωνσταντάρα δεν τον πήγαινα με τίποτα με κεια τα νερόβραστα κοψόγελα και τα φιλικοειδή κιάσα του). Τα σενάρια πουέπαιζαν ήταν λιτά. Φτώχεια έδειχναν εντυπωσιακή. Περιόριζαν στο ελάχιστο τα έξοδα γυρίσματος των ταινιών γιατί το κέρδος τους δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Οι υποθέσεις καλυπτόταν με …3 έως 3 1/2 άτομα. Τα θέματα;

-Πλούσιος ερωτεύεται φτωχή κοπέλα , αλλά οι γονείς του δεν του επιτρέπουν γάμο με ασήμαντη γυναίκα. Στο τέλος τα καταφέρνει και την παντρεύεται.

-Ενας βιοπαλαιστής, μαθαίνει από δικηγόρο πως ο θείος του στην Αμερική του άφησε -πεθαίνοντας-, θησαυρό πολλών δολλαρίων και ανοίγει μία αξιόλγη επιχείρηση.

-Πληροφορείται κάποιος πως είναι στο τάδε σημείο κρυμμένα, Γερμανικά της κατοχής τιμαλφή, που αφαίρεσαν από Εβραίους! Πουλάει τα υπάρχοντά του, παίρνει μηχάνημα, πάει ανιχνεύει στον τόπο του θησαυρού και εντοπίζει μεταλλικό κιβώτιο. Σκάβει, το βρίσκει, το ανοίγει και είναι γεμάτο με εκρηκτικά… Κρίμα στους καυγάδες του, το σαματά! Εγινε φτωχότερος!

-Μαθαίνουν ότι έρχεται στην Ελλάδα ο πλούσιος …Αμερικάνος, για διακοπές. Ο θείος Τζων! Τον υποδέχονται στην αγκαλιά τους και ελπίζουν πως θα τους βοηθήσει για να παντρέψουν την ηλικιωμένη κόρη τους! Τελικά παοδεικνύεται πως ο μπάρμπας είναι αφάνταστα τσιγγούνης ή …απένταρος.

-Σ’ όλες σχεδόν τις ταινίες ξεχωρίζει ο καλός και ο κακός χαρακτήρας.

-Το κουτσομπολιό της γειτονιάς. Παρεμβάλλονται ωραία μουσικά κομμάτια του Μανώλη Χιώτη ή του Τσιτσάνη. Χορός, σπάσιμο πιάτων.

-Στους ηθοποιούς πρυτανεύει η θεατρινίστικη προφορά στις ομιλίες. Λείπει παντελώς ο ρεαλισμός. Η προσποίηση σε αποκαρδιώνει, σε αποτρέπει!

-Ετυχε να δω -σε ταινία-, ο γιος να είναι μεγαλύτερος από τη μάνα του!

-Είδα, σε πολεμική, λοχαγό να δίνει διαταγή για έφοδο, με τόνο φωνής μικρού φοβισμένου παιδιού.

Γενικά η μιζέρια όλου του σκηνικού είναι αποκαρδιωτική. Λίγες ταινίες οι αξιόλογες. Εκείνη που έχω δει πολλές φορές είναι οι “Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες”. Εχει καλή πλοκή, ωραίο παίξιμο και σου τραβάει συνεχώς το ενδιαφέρον για το τέλος.

-Σήμερα, έχουμε και βλέπουμε συχνά -κυρίως στο Θέατρο-, τους …πρωταγωνιστές Χαϊκάλη και Σεφερλή. Ο τελευταίος τόχει παρκάνει με τα περισσότερα νερόβραστα παρόμοια αστεία του. Και σε γυναικείους ρόλους. Καλά δεν φοβάται μήπως του κολλήσει η …διαφορά;

-Τώρα τι να πούμε -ως σύγκριση-, με τις ξένες ταινίες, ιδίως τις Αμερικάνικες που έχουν την πλειοψηφία προβολής; Θαυμάζεις τον ρεαλισμό, την πλοκή του σεναρίου, το περιβάλλον, την απόλυτα σωστή παρουσία σε κάθε ρόλο, ηθοποιού. Οπου κι αν σταθείς. Σε καουμπόϊκα, σε πολεμικά, σε κωμικά, σε ερωτικά, σε ιστορικά. Είπαμε όμως. Αυτοί οι κινηματογραφικοί κολοσσοί, απευθύνονται, όχι μόνο στο εντόπιο κοινό, αλλά σε πολύ έξω κόσμο. Και γι’ αυτό οι Ελληνες “πέφτουμε” στο ξένο. Ακόμη και στο τούρκικο. Για θυμηθείτε, τι έγινε με τον “Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή”. Και ολίγη ντροπή δεν θα έβλαπτε. Προτιμότερο “παπούτσι από τον τόπο σου, κι ας είναι μπαλωμένο”.

ΥΓ (Ταχύγλωσσο για άσκηση των παιδιών)

Ο Σύριζας, ο ξύριζας, ο Μίζερας, ο Βρώμιζας, ο Συριζοξυριζομιζεροβρωμοτζιχοντζιρας ανέβηκε στη Συριζιά, στη βρωμοκολοντζιντζιρομιτζιριά κι έκοψε σύρριζα τα μύτζιρα τα χεζομιτζιτζιχόντζιρα.