Πόσο συχνά σκεπτόμαστε
εκείνον που δεν έχει
ή μήπως «εμείς έχουμε»
γι’ αυτό και «πέρα βρέχει»;
➙ ΜΟΥ εμπιστεύθηκε ο γέροντας με πόνο, ότι μετά το πρώτο δεκαπενθήμερο κάθε μήνα, αδέκαρος πλέον…κάνει τον σταυρό του, και παρακαλεί να περνούν γρήγορα οι μέρες, έτσι ώστε να έλθουν στα χέρια του οι λίγες δεκάρες που η εποχή των μνημονίων του αναγνώρισε πριν από χρόνια, ως μηνιαία αποζημίωση γήρατος.
➙ ΠΡΙΝ προλάβω να αρθρώσω λέξη, συμπλήρωσε: « Ξέρω…ξέρω πολύ καλά, ότι έτσι και στην ουσία καλώ τον αδίστακτο Χάρο να επισπεύσει την επίσκεψή του στην καλύβα μου, και τα…λίγα κιλά σαρκίου που μου έχουν απομείνει από την μακροχρόνια…καλοπέραση, να παραλάβει……»
➙ ΟΤΑΝ, για δεύτερη φορά, προσπάθησα κάτι παρήγορο να αρθρώσω -τι…άραγε;- με πρόλαβε πάλι, και με πόνο μεγάλο μου υπενθύμισε τα λόγια των σοφών προγόνων μας: «Στην φτώχεια δεν υπάρχει αντίλογος»! Κάτι που τακτικότατα, και ο ίδιος υπενθυμίζω(«λιμώ γαρ ουδέν εστιν αντειπείν έπος»).
➙ Φανταστείτε να του…αράδιαζα τα συνήθη των ευλογημένων πολιτικών και πεφωτισμένων…συναδέλφων οικονομολόγων, περί «ανάπτυξης» τάχιστα…επερχόμενης, περί…ατελείωτων επενδύσεων από το εξωτερικό, περί…εκμετάλλευσης του τεράστιου ορυκτού μας πλούτου, περί…καλύτερων ημερών που…οσονούπω καταφθάνουν, περί αναμενόμενης…αύξησης του μηνιαίου εισοδήματός του κατά…2 ή και…τρία% ετησίως, όταν ήδη έχει χάσει το 50% από το αρχικά ληφθέν, αφού με τις ίδιες δεκάρες του, αγοράζει πλέον τα μισά από τα ούτως ή άλλως πολύ λίγα αγαθά που αγόραζε τότε………
➙ ΘΑ ΕΙΧΕ ΑΔΙΚΟ αν αγανακτισμένος με…περιέλουζε, με το…έκκριμα των σιελογόνων αδένων του;
