➔ΕΙΝΑΙ πολύ σκληρά τα γεράματα! Έτσι είναι η ζωή! Τα νιάτα παρέρχονται, τελειώνουν, φεύγουν γρήγορα!
➔Μένουν οι πόνοι, τα …αρθριτικά, οι …στραβωμάρες, οι …κουφαμάρες, οι ανυπόφορες μοναξιές!
➔ΟΣΟΝ «οξύμωρον» κι’ αν αυτό ακούγεται, το νεογνόν, το μικρό παιδάκι και ο γέροντας, μοιάζουν σε πάρα πολλά σημεία: Μοιάζουν στην απελπισία που νιώθουν αμφότεροι, όταν άνθρωπον γύρω τους δεν βλέπουν! Όταν κάποιος να τους φροντίσει δεν υπάρχει! Όταν νιώθουν μόνοι!
➔ΜΕ ΜΙΑΝ όμως, πολύ ουσιαστική διαφορά: Το νεογνόν, το μικρό παιδάκι, το θέλουν όλοι, και στο κλάμα του που ολοκάθαρο και πολύ δυνατό συνήθως ακούγεται τρέχουν όλοι, γλυκύτατα το ασπάζονται, το παρηγορούν, το φροντίζουν!!
➔ΣΤΟ κλάμα του γέροντος όμως, σε αυτό το τόσο «γοερό», αλλά μόνον εσωτερικό, «βουβό» συνήθως κλάμα, χρειάζεται να υπενθυμίσω πόσοι …σπεύδουν, ή πόσοι …δεν σπεύδουν; Χρειάζεται; Ειδικά στις μέρες μας;
————————————
Α Φ Ι Ε Ρ Ω Μ Ε Ν Ο:
➔Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ αναφωνεί:
Που σαστε έρμα νιάτα,
από αγάπη και ζωή,
μέχρι… σκασμού χορτάτα!
➔ΝΙΑΤΑ που δεν εδείχνανε το τι θ’ακολουθήσει,
πόσο του χρόνου η φθορά,
άστοργα θα κτυπήσει.
➔ΤA γηρατειά δεν έρχονται
μόνα… μα με παρέα,
πόνους… αρρώστιες…
φάρμακα,
κι’ άλλα πολλά… «ωραία»!
➔ΒΟΥΡΚΩΝΟΥΝΕ του γέροντα τα κουρασμένα μάτια,
χαμένου μεσ’ της μοναξιάς
τα σκούρα μονοπάτια!
➔ΣAN ΝΕΟΣ, δεν εγνώριζε
ό,τι γνωρίζει τώρα,
του το’λεγαν …δε πίστευε
πως θα ’ρθει αυτή η ώρα!
➔ΣΚΕΠΤΕΤΑΙ τους
προγόνους μας
που έλεγαν με πόνο,
ότι «ΤΟ ΓΗΡΑΣ ΠΑΝΤΟΤΕ,
ΟΥΚ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΟΝΟ»!
