Διανύουμε το σωτήριον έτος 2020 του οποίου η ανατολή δεν είναι πολλά υποσχόμενη δια την ανθρωπότητα. Οι Μεγάλοι και δυνάμενοι προωθούν πάση δυνάμη την παγκοσμιοποίηση των λαών, εν μέσω μεμονομένων πολέμων και διαταραχών, κυρίως στις υπο ανάπτυξιν η υποανάπτυκτες χώρες της Ανατολής, Βαλκανίων, Αφρικανικής Ηπείρου και Νοτίου Αμερικής. Είναι ένας κόσμος ο οποίος σπαράσσεται δια δυο κυρίως λόγους. Ο πρώτος είναι ο νόμος της ζούγλας, ακόμη και σε ανεπτυγμένες χώρες, οπου επικρατει η επικράτησις τού ισχυροτέρου (η παρανομία, το εμπόριον όπλων, ναρκωτικων κλπ,) και δεύτερον και κυριότερον η αδυναμία ή η αδιαφορία των κυβερνήσεων δια τον ανθρώπινον παράγοντα.
Οι Ευρωπαικοί λαοί, πλεον ανεπτυγμένοι απο ποτέ, προκειμένου να απελευθερωθούν απο τα πάθη του παρελθόντος, αισθάνοντε την ανάγκη της συμπαράστασης των κυβερνήσεών των στις προκλήσεις που αντιμετωπιζουν σε ημερήσια βάση. Δυστυχώς ομως, είναι καταφανές οτι η παγκοσμιοποιηση, μη ολοκληρωθείσα ακόμη, εχει διευρύνει το κοινωνικόν και οικονομικόν χάσμα μεταξυ των ανθρώπων. Με εξαίρεση των σπανίων απολυταρχικών καθεστώτων, οπως η Κούβα και η Βορειος Κορεα, υπάρχουν τρία Πολιτικά Συστήματα τα οποία επικρατούν στον πλανήτη μας: Το Δημοκρατικόν, το Σοσιαλιστικόν και το Κομουνιστικόν τα οποια έχουν αποτύχει διότι ολα αγνούν τον ανθρώπινον παράγοντα, το καθένα απο διαφορετική σκοπιά.
Υπάρχουν δυο βασικά Δημοκρατικά Πολιτεύματα. Το Πρώτον είναι η Προεδρική Δημοκρατία τύπου ΗΠΑ το οποίον αποτελείται απο τρείς πυλώνες. Το εκτελεστικόν, το Νομοθετικόν και το Δικαστικόν. Του Εκτελεστικού πυλώνος ηγήται ο Πρόεδρος της Δημοκρατιας, ο οποίος εκλέγεται απο τον λαόν με τετραετή θητεία, και μέγιστον δυο (2) θητείες. Ο υποψήφιος εκάστου κόμματος πρέπει να πληρεί τις κάτωθι βασικές προυποθέσεις: α. Να έχει γεννηθεί απο Αμερικανούς γονείς εις Αμερικανικόν ἐδαφος. β. Κατά τα 35 τελευταία ἐτη της ζωἠς του, να μη ἐχει παραμείνει ἐκτος Αμερικανικού εδάφους πλέον των 6 συνεχών μηνών. 3. Επιβάλεται ὀπως ο υποψήφιος δια το Προεδρικόν χρήσμα να ἐχει υπηρετήσει τις Ἐνοπλες Δυνάμεις τών ΗΠΑ και Μόνον.
Οι Ομοσπονδιακοί δικαστές επιλέγοντε απο τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, και εγκρίνοντε απο απλήν πλειοψηφίαν των 51 Γερουσιαστών. Εφ ὁσον εγκριθούν, η θητεία τους είναι δια βίου, ανεξαρτήτως κυβερνώντος κόμματος, και αναφαίροντε εις τον Υπουργόν Δηκαιοσύνης ο οποιος αναφαίρεται εις τον Πρόεδρον της χώρας.
Το Νομοθεικόν σώμα αποτελείται απο δυο πυλώνες: Την Βουλήν των Αντιπροσώπων, αποτελούμενη απο 441 Γερουσιαστες, και την Γερουσία, μη υπερβαίνουσα τους 100. Η θητεία των Αντιπροσώπων διαρκεί 2 ετη, με δικαίωμα επενεκλογής, και αυτή των Γερουσιαστών διαρκεί 6 ετη, με δικαίωμα επανεκλογἠς.
Το δεύτερον Δημοκρατικόν Πολίτευμα ειναι η Προεδρευομένη ή Βασιλευομένη Δημοκρατία. Με εξαίρεση ελαχίστων χωρών, οπως η Μεγάλη Βρετανία, οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαικής Ηπείρου ἐχουν υιοθετήσει την Προεδρευομένη Δημοκρατία, στα πλαίσια της οποίας ο Πρωθυπουργός εχει την διακυβέρνηση της χωρας του (όπως η Ελλας), και επιβάλεται να εἰναι ο Πρόεδρος ενός κόμματος προκειμένου να θέσει υποψηφιότητα. Εδω υπάρχει ενα ακόμη οξύμωρο και αντιφατικόν σχήμα: Ο λαός, δεν επιλέγει τον υποψήφιον δια τον Πρωθυπουργικόν θώκον ονομαστικώς, αλλά αυτός θέτει υποψηφιότητα βουλευτού εις κάποιον νομόν, και χρείζεται Πρωθυπουργός της χώρας του εφ’οσον εκλεγούν ως βουλευτές τουλάχιστον 151 υποψήφιοι του κόμματος του, και δύναται να εκλεγεί Πρωθυπουργός δια περισσότερον απο 2 θητείες. Περιτόν να σημειωθεί οτι η γνώσις των ψηφοφόρων αναφορικά με τα προσόντα Πρωθυπουργού και βουλευτών είναι σχεδόν μηδενική, ειδιαιτέρως απο ἀτομα με ανεπαρκή ακαδημαική κατάρτηση.
Ο Πρὀεδρος της Δημοκρατίας δεν εχει εκτελεστικές εξουσίες, αλλά τυπικά καθήκοντα τα οποία ασκεί προκειμένου να διασφαλίσει την ομαλή διαδικασία λειτουργιών της εκάστοτε κυβέρνησης, και εμπνέει την ομόνοια και εμπιστοσύνη του ἐθνους στο σύνταγμα και δημοκρατικούς θεσμούς. Εν τούτοις, είναι απορίας ἀξιον το γεγονός οτι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ενός κράτους επιλέγεται, και προτείνεται προς επικύρωσιν απο το Κοινοβούλιο μιας χώρας, απο τον Πρωθυπουργόν της ο οποίος ουδέποτε εξελέγη απο τον λαόν. Εν ολίγοις, και οι δύο ανώτατοι ἀρχοντες της Δημοκρατίας ουδέποτε εξελέγησαν απο τον λαόν.Αυτό το σχήμα ίσως είναι και η Αχίλλειος Πτέρνα αυτού του συστήματος, το οποιο συμβαλλει στις πτὠσεις κυβερνήσεων και γενικώς σε ενα ασταθές πολιτικόν περιβάλον το οποίον ἐχει αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη ενός κράτους, στην ακαιρεότητα του ὁταν βάλλεται απο εξωτερικούς κινδύνους, αλλά και στην οικονομία του γενικώς, συμπεριλαμβανομένου και του Χρηματιστηρίου.
Τέλος, θεωρώ αναγκαία μια αντιπαραβολἠ των δυο προαναφερθέντων Δημοκρατικών Συστημάτων. Ο αριθμός των αντιπροσώπων του λαού στο κοινοβούλιο πρέπει να ανταποκρίνεται στόν πληθυσμόν κάθε περιφερείας ενός κράτους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες των 340,000,000 περίπου πολιτών, ο αριθμός των αντιπροσώπων (Βουλευτών) δεν υπερβαίνει τούς 441. Στήν Ελλάδα των μόλις 11,000,000 πολιτὠν, ο αριθμός εκλεγομένων Βουλευτών, βάσει συντάγματος, είναι 300. Ευλόγως, και ολως καλοπροαιρέτως, τίθεται το ερώτημα: Βάσει ποίας λογικής οι “Πατέρες” του Ελληνικού συντάγματος κατἐληξαν στο συμπέρασμα οτι η χώρα μας αιτιολογεἰ την παρουσία 300 βουλευτὠν προκειμένου να λειτουργήσει αποτελεσματικώς? Με γνώμονα την ενεργόν παρουσία στήν διακυβέρνηση της πατρίδος μας, σε συνδυασμόν με την οικονομικήν κρίσην που την μαστίζει απο το ἐτος 2002, και εν όψει των δραστικών αλλαγών στο παγκόσμιον στερέωμα και την συμβολήν της τεχνολογίας σε ὀλους τούς τομείς, θεωρώ οτι είναι επιβεβλημένον να επανεξετασθεί το θέμα με γνὠμονα την βελτιστωποιηση της Οικονομίας και λειτουργίας του κράτους, καθώς και των πολιτών.
