ΟΤΑΝ είσαι νέος, με γυναίκα και παιδιά και δύο χρόνια άνεργος. Οταν είσαι αγρότης και δουλεύεις από το πρωϊ μέχρι τη νύχτα, σταυροκοπιέσαι μήπως βρέξει άκαιρα, μήπως χιονίσει και πέσει χαλάζι, καύσωνας ή περονόσπορος και αναγκάζεσαι να προσεύχεσαι οικογενειακώς να σου έλθουν όλα …δεξιά για να μπορέσεις να κρατηθείς στη ζωή, αφού τα έσοδά σου δεν καλύπτουν τις ανάγκες σου και τις απαιτήσεις στην Εφορία που σου πίνει το αίμα. Οταν είσαι επιστήμων γλωσσομαθής και δεν μπορείς να βρεις δουλειά ούτε σε σουβλατζίδικο, αλλά είσαι μέλος στα τρία εκατομμύρια Ελληνες που δυστυχούν. Οταν βλέπεις -προοδευτικά-, πως σβήνει η ζωή δικού σου και πολλών ανθρώπων. Οταν έχεις την καλοτυχία να είσαι συνταξιούχος και δίκαια αμοιβόμενος με 380-510 Ε το μήνα, να έχεις -δηλαδή, το ψωμί της ημέρας σου, αδιαφορώντας για τις άλλες πάμπολλες υποχρεώσεις σου που ενδέχεται να σε οδηγήσουν στη φυλακή, θα πρέπει να είσαι αχάριστος αν πιστεύεις ότι ο χρόνος σου, ο πολύς δεν πρέπει να σε οδηγεί στο δρόμο για να ξεφύγεις από τη μιζέρια της ζωής. Οταν -λοιπόν-, έχεις απεριόριστο χρόνο και το μυαλό σου δεν σου επιτρέπει να σκεφτείς κάτι, περισσότερο από την κοιλιά σου, μπορείς να αισθάνεσαι αισιόδοξος, ευτυχισμένος έστω σε μιά βιοπάλη χωρίς πολλές απαιτήσεις;
Την περασμένη Κυριακή, κάθισα σε παραλιακό καφενείο της πόλης. Ηρεμία Λίγοι θαμώνες. Βλέπετε τώρα και ο καφές αποτελεί απόλαυση προς αποφυγήν! Απ’ εναντίας, τα αυτοκίνητα πηγαινοέρχονταν με ταχυτήτα, θόρυβο, καυσαέρια. Απέναντι το καταπράσινο βουνό. Το όλο σκηνικό ωραιοποιούσε ο κάθε τόσο πλους και απόπλους των πορθμείων Αργοστολίου-Ληξουρίου. Λίγοι επιβάτες και αυτοκίνητα αφίχθησαν και ολίγοι έφυγαν από την πρωτεύουσα για τη γείτονα. Μιά παρέα, πλάϊ μου κουβέντιαζε επί μακρόν για φαινόμενα ύφεσης και δυστυχίας, χωρίς προοπτική! Εγώ -από μέσα μου-, τους αναθεμάτιζα. Κατάλαβα πως ανήκουν στην αντιπολίτευση. Για δες -σκεφτόμουνα-, οι αναίσθητοι οι τραμπούκοι, να αμφισβητούν τις διακηρύξεις του Πρωθυπουργού και των υπουργών μας. Ούτε τη γραββάτα που θα φορέσει ο Αλέξης, δεν έδειχναν να σέβονται… Μετά, ένας που το ξανάκανε, σκέφτηκε την …επί εδάφους παρουσία των επισήμων (πλειοψηφίας) στην επέτειο της Ενωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα. Και επεφημούσαν τους Συριζαίους πως αποδεικνύουν τους αγώνες της Αριστεράς υπέρ των αδύναμων, των λαϊκών μαζών. Και σκεφτόμουνα. Με τέτοια μυαλά, με τέτοιο μνημονικό, έχουμε απαίτηση για καλύτερη τύχη. Μωρές όλα έχουν ισοπεδωθεί μωρές, δεν τώχετε πάρει χαμπάρι; Δεν θυμάσθε πόσες φορές ξηλώσαμε τις κόκκινες κορδέλες -συγγνώμην-, γραμμές μας που είχαμε σαν φράγμα προς τους αιμολείχτες μας δανειστές; Και τώρα με το 4ο μνημόνιο, έχετε φαντασθεί τι μας περιμένει -σε όσους πάρουν παράτση-, το 2018 έως το 2030 τουλάχιστον;
Η Αριστεροδεξιά Κυβέρνηση επιπλέουσα λιμναζόντων υφάλμυρων υδάτων που είναι στο ημισφαίριο του Προοδευτικού-Σοσιαλιστικού-Δημοκρατικού χώρου, έχει να μας προσφέρει, να μας χαρίσει πολλά αγαθά ακόμη Γι’ αυτό ποτέ να μην λέτε «Αυτό δεν θα γίνει ποτέ»!
