→ ΣΥΧΝΟΤΑΤΑ, υπερηφανευόμεθα εμείς οι γεροντότεροι, για τις αξίες μαθητών της εποχής μας. Ειδικά σε σύγκριση με τις σημερινές αντίστοιχες των ιδίων!
→ «ΥΠΗΡΧΕ σεβασμός προς τους διδασκάλους μας», ενθυμούμεθα!
→ «Υπήρχε τάξη» επιμένουμε… «Υπήρχε φόβος, δίψα για μάθηση …σκοπός και στόχος», διατεινόμεθα. «Και μάλιστα κάτω από συνθήκες σκληρότατες, ανυπόφορες, πλήρεις ανέχειας τέτοιες, συν τοις άλλοις» συμπληρώνουμε!
→ ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ όμως:
→ ΑΝ τότε ακριβώς έδιναν σε όλους εμάς, τους απόλυτα υπάκουους, τους πλήρεις φόβου και σεβασμού, το δικαίωμα κάποια στιγμή να αδράξουμε «από το γιακά» τους καθηγητάς μας, και αφού τους ανακοινώσουμε τις …αποφάσεις της …5μελούς, 10μελούς, 15μελούς… ευγενέστατης και …δημοκρατικότατης τέτοιας λεγόμενης «Επιτροπής» μας, να τους πετάξουμε έξω από τις αίθουσες διδασκαλίας, να κλείσουμε τις πόρτες με αλυσίδες, να καταστρέψουμε ό,τι μπροστά μας υπήρχε, πάντοτε γνωρίζοντες εκ των προτέρων, ότι (εκ των γνωστών σχετικών και πολύπλευρων «πραγμάτων»), η ατιμωρησία μας ήταν και πάντοτε …πλήρως διασφαλισμένη,
→ ΤΙ, ΠΕΡΙΠΟΥ, ΝΟΜΙΖΕΤΕ ότι εμείς, τα εκλεκτά εκείνα παιδιά των δεκατεσσάρων, δεκαπέντε ή δεκαέξη ετών, θα εκάναμε;
→ ΘΕΩΡΕΙΤΕ ότι… δεν θα υποκύπταμε στον πειρασμόν, δεν θα ενδίδαμε, έστω και για …επίδειξη και …«χαβαλέ» (ως σήμερα, στην …εξελιγμένην μας γλωσσικήν διάλεκτον… αποδίδεται!), χωρίς πολύ περισσότερη σκέψη και… ανάλυση καταστάσεων- συνεπειών, να πράξουμε ακριβέστατα, ό,τι και οι σημερινοί μας μαθητές, παίδες και έφηβοι, πράττουν;
→ ΜΕ το χέρι στην καρδιά …τι λέτε;
→ ΠΟΙΟΙ οι ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ λοιπόν; Οι νεαροί μαθητές, ή εμείς οι απαράδεκτοι και ανερμήνευτοι γεροντότεροι, οι οποίοι και δημιουργούμε αυτά τα … εξόχως «προχωρημένα» …σύγχρονα και …μοντέρνα δεδομένα, για τους πολύ… γνωστούς, αθλίους πάντοτε, λόγους;
→ Τι λέτε σχετικά;
