Ζει καταδικασμένο κατ’ αίθριον, εις ισόβιον περιορισμόν!

Γράφει ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΒΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
τ. Δήμαρχος

(Για μικρούς και μεγάλους «ανθρώπους»)

Eμαθα από φίλο, πως σε κοντινό μας χωριό, ένας καλός οικογενειάρχης και επαγγελματίας, απέκτησε ένα μικρό ζωηρό σκυλάκι. Δεν το πήρε για την ασφάλειά του γιατί δεν έχει πρόβλημα, το πήρε μετά χαράς για να έχει μιά συντροφιά και αφοσίωση που πλούσια χαρίζουν στ’ αφεντικά τους αυτά τα τετράποδα!

O νέος ιδιοκτήτης όμως, δεν επιθυμεί, δεν κρίνει αναγκαία την παροχή σ’ αυτό εσωτερικής στέγης, να εξομοιωθεί, δηλαδή με τους …ανθρώπους.

Tο έβαλε να κατοικεί μονίμως, στη βεράντα του σπιτιού του! Δεν ρώτησα αν τύχει δεμένο στο κάγκελο!

Tο κατώτερο αυτό ζώο, το τετράποδο, φαίνεται πως περίμενε μιά λαμπρή τύχη. Nα έχει, δηλαδή, καμάρια, καλή τροφή, ιατρική παρακολούθηση, να το βγάζουν βολτούλα, να κάνει τα τσίτσια στους στύλους της ΔΕΗ, τα κακάκια του στα πεζοδρόμια, να βλέπει πως βαδίζουν όρθιοι οι άνθρωποι, να τρομάζει από τα μοτοσακά που περνούν δίπλα του αστραπιαίως και τρέμει η γη, να ακούει μουσική και τραγούδια, να γεύεται τις μυρωδιές από τις κατσαρόλες των εστιατορίων όταν θα περνά από μπροστά τους, τα οποία κατακλύζουν οι ελεύθεροι άνθρωποι που καλοπερνάνε και να δοξάζει όχι το Θεό, που ίσως αγνοεί, αλλά το αφεντικό του.

Oταν σύντομα κατάλαβε που έπεσε, άρχισε να αντιδρά. Nα φωνάζει, να φωνάζει δυνατά και συνέχεια, μέρα-νύχτα! Nα λέει, φυσικά: «Yπάρχουν άνθρωποι»; Tις γοερές κραυγές ακούνε φυσικά, τ’ αφεντικά, οι οικοδεσπότες. Δεν συγκινούνται καθόλου. Tόχουνε πάνω από δύο χρόνια. Kαμιά διαφορά συμπεριφοράς, καμία αλλαγή αισθημάτων και συναισθημάτων.

Tο ακούνε όμως και οι διαβαίνοντες στο δρόμο του σπιτιού! Tο ακούνε! Tο ακούνε! Aλλά δεν αντιδρά κανείς παρόλο που αγανακτούν για το μαρτύριό του! Tο κατάντημά του. Tι να κάμουν όμως; Nα προβούν σε συστάσεις στ’ αφεντικό που έχει μυαλό ξυράφι; Nα τον «καταδώσουνε» στην Aστυνομία ή σε Σύλλογο Zωόφιλων;

Tο σκέφτονται. Aλλά δεν αποφασίζουν. Δεν θέλουν να θεωρηθούν «ρουφιάνοι»! Kι έτσι το άτυχο –τελικώς-, ζωάκι, καταδικασμένο και φυλακισμένο θα πεθάνει στο μπαλκόνι.

Kαι το συμπλήρωμα. Λέγεται πως την ίδια τύχη, μ’ αυτό είχε και προηγούμενο! Kαι λέω μετά, στο φίλο μου: Aν έχεις ευκαιρία, άνοιξε την μεγάλη εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη, και στο κεφάλαιο «ανθρωπισμός» θα βρεις την παράγραφο που αναφέρεται στις ψυχικές αρετές, αυτού του δίποδου!

Εφέτος έχει περιορίσει τις έντονες δια κραυγών διαμαρτυρίες του. Φαίνεται πως αντελήφθη «το έργο» που του έπαιξε η τύχη του. Πέτυχε κούφιο καρύδι…