ΤO ΠΥΡΓΙΣΙΑΝΙΚO ΠΑΝΗΓΥΡΙ. Κεφαλονίτικα εκατό τα εκατό

Γράφει ο BAΓΓEΛHΣ ΦΛΩPATOΣ

Oντας μιλάμε για πανηγύρι, εννοούμε το Πυργισιάνικο που γένεται τσι 16 του Αυγούστου και είναι το γεγονότο τση Κεφαλονιάς. Όντας λέμε για πανηγύρι, εννοούμε το Πυργισιάνικο που έχει χορό και τραγούδι που μπροστοχορευτές είναι ούλα τα νιάτα …σερνικοθήλυκα του Πυργιού. Κι αυτό είναι το ωραίο και η ελπίδα των Πυργισιάνων.
Αυτή η νεανική στρατιά που έχει ζυμωθεί με τις συνήθειες των παλιών, με τα πατροπαράδοτα έθιμα και ήθη. Εφκείνη η νεανικότητα του Πυργιού έχει για εκφραστές όλους αυτούς που μαζεύονται από Αθήνα, Πάτρα και τα άλλα μέρη όπως τον Νικόλα, τον Δημήτρη, τον Βαγγέλη, τον Γιώργο, τον Τάκη , τα όμορφα κορίτσια που είτε μένουν στο Πυργί είτε το επισκέπτονται, τους λίγο πιο μεγάλους νέους που παρά τα πενήντα, εξήντα, εβδομήντα ή ογδόντα τους χρόνια δεν βάνουν …πισινό κάτου.
Μα δεν είναι μόνο οι Πυργισιανοι από την Ελλάδα που σέρνουνε το χορό. Είναι και οι Πυργισιάνοι, νέοι και μεγαλύτεροι, που έρχονται από Αμερική, Αυστραλία και τα πέρατα του κόσμου. Είναι και οι τόσοι φίλοι του Πυργιού… Μα για να γένουνε ούλα αυτά, πρέπει να παίζει βιολί ο Κοψαχείλης, χρειάζεται ν΄ ακουστούν οι άγιοι ήχοι των Κεφαλονίτικων σκοπών που ξεσηκώνουν τα πλήθη, χρειάζεται ένας τραγουδιστής, χρειάζονται μουσικοί για να μην φινίρει το γιορτάσι πριν το κικιρίκου του κόκορα.
Και βέβαια πρέπει να υπάρχει κι η …ματζαρία. Όσο για φκειό, οι Πυργισιάνοι συναγωνίζονται του κόσμου όλου τους ΣΕΦ. Και το λένε και τρέχουνε τα σάλια τσου ούλοι όσοι φάανε τη γίδα τη βραστή. Γιατί οι γίδες του Πυργιού σταματήσανε να πίνουνε το νερό και πίνουνε θάλασσα για να γένεται νοστιμότερο το κρέας τσου. Όσοι φάανε κρεατόπιτα, τα έχουνε βάνει με Τον Θεό γιατί δε τσου έδωκε δέκα χέρια και εκατό δάχτυλα για να τα …γλύφουνε. Μα κι όλα τ’ άλλα είναι τόσο νόστιμα που δέεσαι ο Πρόεδρος του Συλλόγου το πανηγύρι να μην το κάνει μόνο μια φορά, αλλά περισσότερες φορές μέσα στο χρόνο.