Η Τρίτη Αυγούστου είναι ημέρα πένθους για το Πυργί. Είναι μια μέρα που έγινε φτωχότερο σε ανθρώπους σε γυναίκες που το αγάπησαν και το έκαναν δικό τους. Είναι η ημέρα που η …αγαπημένη όλων των Πυργισιάνων Γεωργία Γερολυμάτου έφυγε από κοντά μας. Μια ΚΥΡΙΑ που δεν ήταν Πυργισιάνα, αλλά αγάπησε το Πυργί περισσότερο από τον τόπο της. Ήρθε και δεν απήλθε ποτέ.
Και οι Πυργισιάνοι την αγάπησαν από τον πρώτο καιρό γιατί είδαν την …σπουδαιότητα αυτής της γυναίκας. Της γυναίκας με την ανοιχτή καρδιά με το πλατύ χαμόγελο. Βρήκαν σε αυτή, την φίλη, την συντρόφισσα, την αδελφή. Τα καλοκαίρια, τα παράθυρα των σπιτιών ήταν διάπλατα ανοιγμένα για να δούνε την Γεωργία να περνάει για το περίπατο της ή για του Πιτοπούλη το καφενείο, εκεί που κάθε βράδυ με τα ανένδοτα και τις ιστορίες της έπαιζε τον ρόλο της πρωταγωνίστριας.
Η Γεωργία Γερολυμάτου ήταν μια ξεχωριστή γυναίκα με αισθήματα απίστευτα. Πάντα και παντού εύρισκε τον τρόπο να βοηθήσει, να συνδράμει, να προσφέρει. Τα τωρινά, τα από δω και πέρα καλοκαίρια θα είναι πιο μελαγχολικά, πιο άδεια. Τα παράθυρα θα είναι μισάνοιχτα και η καρέκλα της στο καφενείο θα μένει άδεια.
Γεωργία, σήμερα οι καμπάνες των Αγίων Πάντων χτύπαγαν για σένα. Το μακρινό ταξίδι άρχισε μα οι αναμνήσεις θα αργήσουν να ξεφτίσουν. Το τηλέφωνο σου δεν θα ξαναχτυπήσει μα στην μνήμη δεν υπάρχει σιωπή. Oι ημέρες, οι μήνες, τα χρόνια δεν θα κατορθώσουν να σε κάνουν ταξιδιώτισσα αλαργινή και ξεχασμένη.
Θα μένεις πάντα χαμογελαστή, πάντα ωραία, όπως ήσουν . Κανένας θάνατος δεν θα κατορθώσει να σε βγάλει από την θύμησή μας. Καμιά απόσταση δεν θα μας χωρίσει . Θα είσαι πάντα μέσα στις συζητήσεις μας, μέσα στις ιστορίες μας, μέσα στο μυαλό μας.
Φύγε όμως ήρεμα, ταξίδεψε στην χώρα των ψυχών και μην πικραίνεσαι που άφησες το Νίκο σου μοναχό. Αυτόν άστον με εμάς κι εμείς θα του δίνουμε πάντα την αγάπη μας και θα θυμόμαστε τους καιρούς τους αλλοτινούς, τους καιρούς των καλών ημερών που έκανες τα πάντα για να μας ευχαριστήσεις .
Γεωργία κοιμήσου εν ειρήνη. Έχεις την αγάπη όλων των Πυργισιάνων.
