Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήτανε ο πρώτος πρωθυπουργός που πάτησε το πόδι του στην Κεφαλονιά, κι’ αυτό συνέβη στις 21 Μαΐου 1982 κατά την Εορτή της Ενωσης της Επτανήσου με την Ελλάδα.
Ως εκδότης τότε της εφημερίδας «Νέα Κεφαλονιά», είχα ασκήσει κριτική στο γεγονός αυτό, γιατί ο Ανδρέας δεν τίμησε επάξια τους Ριζοσπάστες. Πριν έρθει στην Κεφαλονιά είχε πάει πρώτα στην Κέρκυρα τηρώντας τη «γραμμή» που είχαν κατά τους Εορτασμούς της Ενωσης όλες οι τότε Ελληνικές εξουσίες, ενώ το σωστό δρομολόγιο του πρωθυπουργού έπρεπε να είναι Κεφαλονιά-Κέρκυρα, αφού το νησί μας είναι ως γνωστόν η κοιτίδα του Ριζοσπαστισμού.
Ομως ας δούμε πως περιγράφει στον «Η» τα γεγονότα που συνέβησαν ατά την εδώ παραμονή του Ανδρέα ο Νικόλας Βαλλιανάτος, σε σχέση με όσα γράφει στο βιβλίο του «Τα βήματα» ο Αλέκος Καλαφάτης.
«Ητανε 21 Μαΐου του 1982- λέει ο Νικόλας- και κατά την ομιλία του Ανδρέα στην Πλατεία υπήρχε οξυμένη κατάσταση μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ,το οποίο έκαμε αντισυγκέντρωση. Φωνάζανε συνθήματα εκείνοι, φωνάζαμε συνθήματα εμείς. Από το ΠΑΣΟΚ κράταγα εγώ μια ντουντούκα όπως και δύο άλλοι, ενώ υπήρχε και ένας απ’ το ΚΚΕ με μιά ντουντούκα που έδινε τα δικά τους συνθήματα.
Γινότανε χαμός. Οξυμενα πνεύματα, σπρωξιές, κλωτσιες, χειροδικίες μεταξύ στα δύο αντίπαλα κόμματα και ο Ανδρέας στην εξέδρα.
Εκεί, λοιπόν, που γινόντουσαν όλα αυτά, όπως βάσταγα την ντουντούκα, κάνοντας μια στροφή γύρω απ’ τον εαυτό μου χτύπησα λίγο στο φρύδι τον Γιώργο Δεφαράνα του ΚΚΕ κι’ έβγαλε αίμα που έτρεχε στο πρόσωπό του.
Δεν το ήθελα, ούτε εσκεμμένα το έκαμα, και την άλλη μέρα ζήτησα και συγγνώμη. Επίσης δεν θυμάμαι να μου έριξε “μπινελίκια” ο Καλαφάτης όπως γράφει. Θυμάμαι όμως μετά από δύο-τρία λεπτά ο Ανδρέας διέκοψε την ομιλία του. Εγώ πήγα στην Παράγκα και ο Αντρέας στο Μεντιτερανέ, για τη προγραμματισμένη διεξίωση».
Και συνεχίζει ο Νικόλας:
«Τώρα με το Γιώργο (Δεφαράνα) είμαστε πολύ φίλοι και βγαίνουμε και για φαγητό με τις γυναίκες μας. Μάλιστα τώρα στο έργο της Παραλίας που ρίχνει μπετά (Σ.Σ. ο Γιώργος είναι οδηγός μπετονιέρας) του φωνάζω καθώς περνάω από κει, κάνοντάς του και πλάκα: -Γιωργάρα, πρόσεχε, γιατί αυτή τη φορά …θα σε πετάξω στη θάλασσα»!
- Την Τρίτη: Τι είχε γράψει η «Νέα Κεφαλονιά» για τον ερχομό του Ανδρέα στην Κεφαλονιά και για τα επεισόδια.
O Aνδρέας στην Κεφαλονιά, 21 Μάη 1982
Τα γεγονότα της 21ης Μαΐου 1982 περιγράφει με τον τίτλο που παραθέτουμε ο Αλέκος Καλαφάτης στο βιβλίο του «Τα βήματα» ως εξής:
«Ο Αντώνης Τρίτσης έριξε την ιδέα να καλέσουμε τον Αντρέα στις εκδηλώσεις της 21ης Μάη. Η Νομαρχιακή συντάσσει την κομματική προσκλητήρια επιστολή και ο δήμαρχος Ληξουρίου θέτει παρόμοια πρόταση στην ΤΕΔΚ- ΚΙ, η οποία αποφασίζει να καλέσει τον πρωθυπουργό. Το ΕΚΚΙ στέλνει και τη δική του πρόσκληση. Με πρωτοβουλία του νομάρχη και τη σύγκλιση όλων ανεξαιρέτως των φορέων, αρχίζει ασταμάτητη προετοιμασία για την 21η Μάη. Παρόντες όλοι «πλην Λακεδαιμονίων». Το ΚΚΕ απείχε. ‘Οταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, να σκέφτεστε πως άλλο τα χρόνια μέχρι το 1984-85 και άλλο σήμερα. Δεν ήμασταν σίγουροι, αλλά, ω του θαύματος, ο Αντρέας μας πήρε τρένο και, αφού πέρασε το πρωί από την Κέρκυρα, το απόγευμα έκανε στάση σ’ εμάς. Αφίχθησαν διάφοροι προπομποί, συνεργεία των ΜΜΕ, ασφαλίτες, συνεργάτες, κομματικά στελέχη. Η κινητοποίηση των κεντρικών θαμπώθηκε από τη δική μας δουλειά. Στολίσαμε το Αργοστόλι και τον δρόμο μέχρι το αεροδρόμιο με πανό, αφίσες, φωτογραφίες, λουλούδια, φυτά. Όλα κυλούσαν ειδυλλιακά. Η επίσκεψη του πρωθυπουργού -του όποιου πρωθυπουργού- σε έναν μικρό τόπο είναι αυτοδίκαια ιστορική. Εμείς στα άγουρα, αλλά ωραία εκείνα χρόνια την τοποθετήσαμε στην κορυφή της ιστορίας.
Το ΚΚΕ όμως είχε διαφορετική γνώμη. Την Τετάρτη στις 19 Μάη τη νύχτα βρισκόμαστε μπροστά στην αλλόκοτη εικόνα κρεμασμένων αντιπολιτευτικών πανό του ΚΚΕ. Πέφτει σύρμα, κινητοποιούμαστε, παρά τις προσπάθειές μας το ΚΚΕ δεν υποχωρεί, απειλείται σύρραξη, η οποία αναβλήθηκε για μιάμιση μέρα μετά. Αψιμαχίες και λογοαβρότητες υπήρξαν πολλές, αλλά μέχρι εκεί. Όμως επί μιάμιση μέρα ήμασταν στα χαρακώματα. Αφίσα πάνω στην αφίσα, πανό πάνω στο πανό.
Θεωρούσαμε ακατανόητη και άκρως εχθρική τη στάση του κόμματος αυτού. Πέρασαν τόσα χρόνια, για πολλά πράγματα άλλαξα γνώμη, για το γεγονός αυτό όχι. Ό,τι έλεγα τότε λέω και σήμερα. Το ΚΚΕ εδώ ήταν κι ένιωθε ισχυρό. Αν ισχύουν οι πληροφορίες -και νομίζω έτσι είναι- πως εκείνη την εποχή μαίνονταν κεντρικά εσωτερικές διχόνοιες στο κόμμα, μία εκ των οποίων αφορούσε τις σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ, τότε μπορεί να δει κάποιος μια «λογική» εξήγηση, αλλιώς πρέπει να φύγουμε για τη σφαίρα του ανεξιχνίαστου ήτοι το βασίλειο του Χαρδαβέλλα.
Η αποκορύφωση έρχεται στη διαδρομή του Αντρέα από τη στήλη Ριζοσπαστών προς την πλατεία και κατά τη διάρκεια της ομιλίας του. Ο Λαός τον χειροκροτούσε και τον έραινε λουλούδια και το ΚΚΕ του πέταγε σχεδόν στα μούτρα προκηρύξεις και συνθήματα. Μια συμπαγής ομάδα του ΚΚΕ βρισκόταν ακούνητη στην πλατεία μπροστά στην εξέδρα του προέδρου και τον περίμενε. Ρίξαμε δύο δικές μας ομάδες εκατέρωθεν του ΚΚΕ και πολλά άτομα μπροστά τους, για να τους καλύψουμε. Με το που έρχεται ο πρωθυπουργός γίνεται χαμός. Συνθήματα αυτοί, να τους καλύπτουμε εμείς. Ο κίνδυνος για πρωτοφανή έκτροπα αποφεύχθηκε χάρη στους ψύχραιμους, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγω και τον εαυτό μου. Τα πνεύματα δεν οξύνθηκαν, έφθασαν στον παροξυσμό. Βρισκόμουν στο καμίνι της έντασης. Έτρεχα απο δώ, έτρεχα απο κεί, μιλούσα με τον Χάρη, συγκρατούσα τους δικούς μας, ήμουνα κοντά στον Νικόλα, όταν σε κατάσταση νευρικής κρίσης κατέβασε την ντουντούκα στο κεφάλι του Γ. Δεφαράνα, στελέχους του ΚΚΕ. Μπαίνω στη μέση, ρίχνω μπινελίκια στον Νίκο και τον τραβάω παράμερα. Ψιλές έπεσαν πολλές, ευτυχώς όμως δεν γενικεύθηκαν.
Δεν πρόσεξα λέξη από την ομιλία του προέδρου, μόνο κάποια στιγμή που γύρισα προς την εξέδρα αντίκρισα το απορημένο βλέμμα του. Σε πολύ λίγες γραμμές έτσι έγιναν τα γεγονότα με το ΚΚΕ, που πήραν και πανελλήνια διάσταση»
