Aλλοτε και τώρα…

Αλλόκοτα πράγματα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία. Ο Έλληνας φαίνεται να έχει χάσει τον πατριωτισμό του και ας διατυμπανίζει το αντίθετο!

Φωνάζει «η Μακεδονία είναι ελληνική» αλλά πηγαίνει συστηματικά για ψώνια στα Σκόπια αλλά και στα καζίνα της γειτονικής χώρας «για να καταθέσει το υστέρημά του στο κυνήγι της θεάς τύχης».

Βρίζει τη Μέρκελ και τους Γερμανούς πολιτικούς γενικά και την ίδια ώρα αγοράζει με θρησκευτική ευλάβεια γερμανικά προϊόντα παρά το γεγονός ότι υπάρχουν εφάμιλλα ελληνικά!

Εκφράζει αντιαμερικανικά αισθήματα (όχι εναντίον του αμερικανικού λαού αλλά των κυβερνήσεων του) και δεν προλαβαίνει να βγει κάτι τρελό στις ΗΠΑ που το υιοθετεί επιδεικνύοντας απίστευτο πιθηκισμό!

Είμαστε στα μαχαίρια με τους Τούρκους και το πρώτο που κάνει ο Έλληνας, ιδιαίτερα των ανατολικών διαμερισμάτων της χώρας, είναι να πετιέται στην Τουρκία για να αγοράσει ακόμα και τρόφιμα!

Γράφοντας τούτες τις αράδες δεν θέλω να πω ότι πρέπει «να φαγωθούμε» με τους γείτονες και τους κοντινούς και μακρινούς φίλους. Απλά θέλω να τονίσω ότι οι Έλληνες (όχι όλοι αλλά ένα μεγάλο ποσοστό) άλλα λένε και άλλα πράττουν!

Ο Χαρίλαος Τρικούπης, ένα φωτεινό παράδειγμα φιλοπατρίας…

Το φαινόμενο το αποδίδω σε ένα γεγονός που με ανησυχεί. Σταματήσαμε να αγαπάμε την πατρίδα μας όσο θα έπρεπε ή αν θέλετε όσο την αγαπούσαν οι παλιότερες γενιές.

Τραγικοί μπροστάρηδες σε αυτή τη θλιβερή εξέλιξη είναι οι πολιτικοί μας οι οποίοι όχι μόνο δεν δίνουν το καλό παράδειγμα αλλά καταβάλουν κάθε δυνατή προσπάθεια καταρράκωσης των αξιών, ερχόμενοι σε ακραία αντίθεση με πολιτικούς του χθες που είχαν δώσει τα πάντα για την Ελλάδα.

Δεν είναι λίγοι πρώην πρωθυπουργοί, από τη δημιουργία του νέου ελληνικού κράτους μέχρι τη δεκαετία του 1950, που είτε πέθαναν πάμφτωχοι, είτε έζησαν απίστευτα λιτά χαρίζοντας την περιουσία τους στην πατρίδα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος έκανε λιτή ζωή, χάρισε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του για την κάλυψη των αναγκών του κράτους ενώ παράλληλα είχε αρνηθεί το μισθό του κυβερνήτη δηλώνοντας ότι είχε αρκετά εισοδήματα.

Ο διατελέσας δύο φορές πρωθυπουργός Ζηνόβιος Βάλβης, είναι άλλο ένα παράδειγμα που συγκινεί. Ζούσε απίστευτα λιτά και ντυνότανε με κάπα τσοπάνου! Πέθανε πάμφτωχος το 1872 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη.

Ο Ανδρέας Λόντος, ένας από τους πρωταγωνιστές της επανάστασης του 1821, που διετέλεσε υπουργός Εσωτερικών, έδωσε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του για τον αγώνα ενώ τη σύνταξή του και ότι περιουσιακό στοιχείο τού είχε απομείνει διέθεσε για την ενίσχυση των πρώην συμπολεμιστών του. Πέθανε πάμφτωχος!

Φωτεινά παραδείγματα είναι επίσης ο Επαμεινώντας Δεληγιώργης (έξη φορές πρωθυπουργός), ο Χαρίλαος Τρικούπης (εξελέγη εφτά φορές πρωθυπουργός), ο Γεώργιος Καφαντάρης και τέλος ο Νικόλαος Πλαστήρας που έμεινε στην ιστορία ως «ο φτωχός πρωθυπουργός», ο οποίος όταν εγκατέλειψε τα εγκόσμια το 1953 άφησε μόνο 216 δραχμές στην ψυχοκόρη του και… δέκα δολάρια.

Αυτά τα παραδείγματα αποτελούν βροντερές αποδείξεις φιλοπατρίας!

Η σύγκριση των σημερινών πολιτικών (όλων των πόστων και αποχρώσεων) με τους προαναφερθέντες πραγματικούς ηγέτες που με έργα και πράξεις έδειχναν την αγάπη τους για την πατρίδα, μόνο θλίψη σε γεμίζει.

Σήμερα το πολιτικό ανάστημα έχει κατέβει στο… υπόγειο.

Η φιλοπατρία, χωρίς εθνικιστικές κορώνες, είναι μια αρετή που σα λαός πρέπει να την ξαναανακαλύψουμε!

  •  Οποιοδήποτε σχόλιό σας μπορείτε να το στείλετε στο ΜΜΕ που φιλοξενεί το δημοσίευμα ή στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση και εγώ θα το μεταβιβάσω: georgemessaris@gmail.com
  •  Μία από τις τελευταίες παραγωγές ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ του Γιώργου Μεσσάρη: ΚΕΦΑΛΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗ – ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ. Για να αποκτήσετε το DVD επισκεφθείτε την ιστοσελίδα μας http://www. omegadocumentaries.com ή επικοινωνήσετε με τον ίδιο στην προαναφερόμενη ηλεκτρονική διεύθυνση.

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ


Η είδηση της εκδημίας του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού, με έθλιψε αφάνταστα.

Είχα την τύχη και την τιμή να είμαι από τους πρώτους που συναντήθηκε αμέσως μετά την άφιξή του στο Σίδνεϊ, το 1975.

Εκείνος ένας νέος δυναμικός άνδρας στην κορυφή της Ορθοδοξίας στην Αυστραλία, εγώ ένας νέος που προσπαθούσε να επιπλεύσει στα τρικυμισμένα νερά της δημοσιογραφίας.

Πολλοί συνάδελφοι αλλά και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο ασχολήθηκαν με την προσωπικότητα και το έργο του Αρχιεπισκόπου-ποιητή Στυλιανού Χαρκιανάκη. Θα τονίσω μόνο ότι θα μας λείψει μόνο η φυσική του παρουσία. Θα είναι, όμως, πάντα κοντά μας γιατί θα μάς τον θυμίζει το τεράστιο έργο που μάς κληροδότησε.

Γ.Μ.