Το πρωΐ της Κυριακής των Θεοφανείων είδαμε τον Παύλο να μπαίνει στις 9.30’ στην εκκλησία της Σισσιώτισσας. Στις 10.45’ είδαμε την πρώτη πολιτική φουρνιά της ομάδας Μιχαλάτου να μπαίνει στην εκκλησία και δέκα λεπτά αργότερα, λίγο πριν το τέλος της Θ. Λειτουργίας, είδαμε και την ομάδα Παρίση να εισέρχεται και αυτή. Τώρα γιατί ήλθαν λίγα λεπτά πριν τελειώσει η Θ. Λειτουργία μόνο αυτοί ξέρουν. Ίσως για να κάνουν απλά την εμφάνισή τους.
Πάντως ο Παύλος, και πολύ καλά έκανε, δεν κάθισε μεταξύ των «επισήμων».
Ρωτήθηκε από έναν συμπατριώτη μας και του είπε ότι στο σημείο αυτό κάθονται μόνο οι εκλεγμένοι και όχι όλοι όσοι θα ήθελαν να έχουν εκλεγεί.
Αργότερα τον είδαμε να φεύγει ευθύς με την ρίψη του Σταυρού στην θάλασσα προς το Ληξούρι από τη γύρα και όχι με το ferry boat που θα μεταφέρει τον Δεσπότη και τους «επισήμους», γιατί δεν μπορεί να βλέπει τους φίλους του Ληξουριώτες αφ’ υψηλού!
Προφανώς προτίμησε να αναμειχθεί με το πλήθος και ήταν τιμή και χαρά του να ακολουθήσει την Μπάντα μαζί με τους φίλους του από τον Παντοκράτορα έως και το Λιμάν, όπου θα ερχόταν ο Δεσπότης να αγιάσει τα ύδατα.
Πάντως ο Παύλος την ημέρα των Θεοφανείων ήταν αεικίνητος. Από την κοπή της πίτας στο Μέρμηγκα στα Φραγκάτα έως και το βράδυ στο Πάνθεον στα Διλινάτα με μεγάλες παρέες. Δύο τραπέζια με νέους και ένα άλλο με «μεγαλύτερους».
Ο Παύλος, και προς τιμή του, δεν στηρίζεται ούτε σε κηδεμόνες και ούτε σε μηχανισμούς. Στηρίζεται όπως ο ίδιος λέει, και εξ άλλου φαίνεται, μόνο στον κόσμο και σε φίλους που έχει πολλούς.
Ε.Σ.
