Πάλεψε και πάλι σαν λιοντάρι ο συμπατριώτης μας – από την Άσσο – Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. Όπως και το 2020, όταν σε ηλικία 91 ετών νίκησε τον κορονοϊό, Αυτή τη φορά, όμως, δεν τα κατάφερε. Η ασθένεια ήταν ύπουλη, επίμονη, η δε ηλικία του πολύ μεγάλη πλέον…
Ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος κέρδισε διεθνώς την αγάπη των πιστών με το γλυκό του χαμόγελο, την πραότητά και την ηρεμία του.
Τον γνώρισα το 1982 στο Πανεπιστήμιο. Ήταν Καθηγητής της Θρησκειολογίας και ειδικά της Ιστορίας των Θρησκευμάτων. Δεν είχε γίνει ακόμη Αρχιεπίσκοπος Πάσης Αλβανίας. Ήταν τότε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ανδρούσης. Ήταν, πράγματι, ο καλύτερος καθηγητής μας. Κεφάτος, καλοσυνάτος, μεταδοτικός, μοντέρνος.
Ήθελε να με κρατήσει στο Πανεπιστήμιο, ως βοηθό του, αρχικά. “Νικολάκη, θα πρέπει να μάθεις Γερμανικά, αλλά και να γίνεις κληρικός” μου έλεγε…Το πρώτο ήταν εύκολο, αλλά το δεύτερο όχι…Αυτή ήταν και η απάντηση που του έδωσα το 1986 λίγο πριν αποφοιτήσω. Δεν δυσαρεστήθηκε. Ήξερε ότι ήμουν μοναχοπαίδι και δεν θα ήταν εύκολο να πάρω τέτοια απόφαση…
Βρεθήκαμε πάλι το 2017, στο Αργοστόλι, στην επίσκεψή του στο νησί μας και στην εξαιρετική εκδήλωση που έγινε προς τιμήν του στο Δημοτικό Θέατρο. Με θυμήθηκε, ήμουν διαρκώς κοντά του, είχαμε πάντα μία εξαιρετική σχέση, μία μεγάλη συμπάθεια.
Είχα πάντα την αίσθηση ότι θα μπορούσε να τύχει ακόμη μεγαλύτερης αναγνώρισης από την Ορθόδοξο Ανατολική Εκκλησία μας. Να αναλάβει ακόμα μεγαλύτερα αξιώματα. Ο ίδιος ήταν,πάντως, ικανοποιημένος, απόλυτα γεμάτος.
Το σίγουρο είναι ότι είχε την Κεφαλονιά πάντα στην καρδιά του κι ότι βοήθησε και μόρφωσε πολλούς ανθρώπους.
Η επί της γης παρουσία του ολοκληρώθηκε εδώ. Αρχίζει τώρα η παντοτινή δράση του στη Θριαμβεύουσα Εκκλησία, στον ουρανό…
