Ειδικά στο δυτικό κόσμο, αλλά ολοένα και παντού ,αλίμονο κι αν είσαι ηλικιωμένος και τεχνολογικά απαίδευτος.
Άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικιας και όσοι δεν είναι ή δεν μπόρεσαν να εξοικειωθούν με την τεχνολογική υπερβολή των τελευταίων χρόνων βιώνουν καθημερινά στο πετσί τους καταστάσεις αποκλεισμού , περιθωριοποίησης και απόλυτης εξάρτησης από όποιον μπορεί να τους βοηθήσει κι αν βέβαια υπάρχει διπλα τους.
Από το συντονισμό μιας smart tv, από απλές οικονομικές συναλλαγές, από ένα ταξίδι με αεροπλάνο, μέχρι ένα ραντεβού σε νοσοκομείο απαιτείται πλέον πτυχίο πληροφορικής.
Παντού κωδικοί, παντού νούμερα, παντού barcode και παντού όλο και λιγότεροι άνθρωποι διαθέσιμοι να βοηθήσουν.Αποτέλεσμα, αρκετοί, ειδικά ηλικιωμένοι και μη ενημερωμένοι να πελαγοδρομούν, να υποφέρουν, να εξαρτώνται αναγκαστικά από άλλους και στο τέλος να εγκαταλείπουν.
Δίκαιο;
Έγινε η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων καλύτερη;
Εννοείται πως όχι.
Κι εννοείται πως δε μας ενδιαφέρει από ότι φαίνεται.
Βέβαια έχουμε καταφέρει από την άλλη τον απόλυτο έλεγχο και την απόλυτη εξάρτηση όλων μας από νούμερα· νουμερα κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Χάσαμε απλές καθημερινές χαρές, κυνηγοί και κυνηγημένοι από ψηφία και οθόνες.
Ο παππούς δε μπορεί να δώσει πέντε ευρώ στο εγγονάκι του για παγωτό γιατί έχει μόνο κάρτα , οι γιαγιάδες δεν μπορούν να δουν μια παράσταση στο θέατρο γιατί είχε sold out από ηλεκτρονικές κρατήσεις , σε λίγο ο άρρωστος ηλικιωμένος στα επείγοντα μεγάλου νοσοκομείου , θα πρέπει από το κινητό να παρακολουθεί την αναμονή και τις εξετάσεις του κι έχει ο Θεός( τι να πρωτο-κάνει κι αυτός).
Δυστυχώς, ζούμε στους καιρούς της επιδιωκόμενης απομόνωσης και μοναξιάς , της καμουφλαρισμένης και απόλυτης εξάρτησης και του επιλεκτικού ρατσισμού.
Κι όλα αυτά χωρίς φρένο, χωρίς έλεγχο, φορώντας τις παρωπίδες μας, αδιαφορώντας για το πώς θα είναι ή θα καταντήσει ο καθένας μας στο κοντινό μέλλον, αχόρταγοι καταναλωτές ύλης.
Άκουσε κανείς για black out;
Άκουσε κανείς για τη δραματικά συνεχόμενη αύξηση της άνοιας;
Αλλά ξέχασα, θα ‘χουμε τα ρομποτάκια μας…
