Σε έναν τόπο ευλογημένο όπως η Κεφαλονιά, που τον θαυμάζει όλος ο κόσμος, φτάνει ένα κρουαζιερόπλοιο με χιλιάδες επισκέπτες. Άνθρωποι που ταξιδεύουν για να δουν τη μαγεία του νησιού μας, να περπατήσουν, να ψωνίσουν, να ζήσουν λίγο από αυτό που εμείς έχουμε κάθε μέρα.
Κι όμως…
Τέλος σεζόν = όλα κλειστά.
Καφέ, μαγαζιά, αγορά… νεκρή.
Και αυτός ο κόσμος δεν έχει πού να πάει. Γυρίζει πίσω στο πλοίο χωρίς να δει τίποτα. Χάνονται έσοδα, χάνονται εντυπώσεις, χάνεται ευκαιρία.
Και όπως πολύ σωστά είπε ο Μάνεσης:
Δεν γίνεται ένα νησί σαν την Κεφαλονιά να μην είναι έτοιμο.
Δεν γίνεται να περιμένουμε την τουριστική ανάπτυξη… με κατεβασμένα ρολά.
Ήρθε η ώρα όλοι οι φορείς να συντονιστούν – Δήμος, Επιμελητήριο, σύλλογοι – και να υπάρξει σχέδιο.
Ένα πλάνο για να μπορεί το νησί να λειτουργεί, να υποδέχεται, να κερδίζει.
Γιατί αν δεν αξιοποιούμε εμείς τις ευκαιρίες… θα τις αξιοποιήσει κάποιος άλλος.
Η Κεφαλονιά μπορεί και αξίζει καλύτερα. Και αυτό πρέπει επιτέλους να φανεί στην πράξη.
