Πάρε μια βαθιά ανάσα και σκέψου λίγο…
- Δεν πάμε καλά. Παρεξηγήσαμε το ρόλο μας, τις αξίες μας, το περιβάλλον.
- Κακοποιούμε, την ίδια τη ζωή και στο τέλος οι συνέπειες θα είναι άσχημες για όλους.
- Ζούμε με κοντόφθαλμα, εγωκεντρικά,ή εθνικιστικά ακόμη και ρατσιστικά κριτήρια, αγνοώντας την απόλυτη σύνδεση μεταξύ μας και με το περιβάλλον.
Το μοντέλο αυτής της ξέφρενης ανάπτυξης χωρίς όρια, έρχεται πλέον σε πλήρη αντίθεση προς το σύνολο και δείχνει άμεσα τη σκληρή του γλώσσα.
Αλλάξαμε τους ορισμούς για την επιτυχία, ευτυχία, δημιουργικότητα, ισορροπία, συνύπαρξη, χαρά, ψυχαγωγία, ασφάλεια, με αποτέλεσμα να αγνοούμε tο σκοπό της ζωής.
Μας φάνηκαν ακόμη και γραφικοί όσοι μας έλεγαν την αλήθεια (Επίκουρος, Σωκράτης, Πλάτων, Χριστός, Κομφούκιος, Κρισναμούρτι, Καζαντζάκης, Βιτκενστάιν) μπροστά στην γυαλάδα της πολύχρωμης ζελατίνας του περιτυλίγματος τους.
Υποταχτήκαμε στην ανάπτυξη χωρίς όρους, για ένα αμφίβολο μέλλον, χωρίς αύριο.
Αυτή η ανάπτυξη χωρίς όρους μοιάζει σαν να σκαρφαλώνουμε σε μια κάθετη πλαγιά,χωρίς σκοινιά και αντιρίδεςγια να σταθεροποιούμε το κάθε βήμα μας
Βλέπουμε το ύψος από κάτω μας και ζαλιζόμαστε, φωνάζουμε βοήθεια με άφωνες κραυγές για τον πανικό μας από την επικείμενη πτώση μας.
Μας απογοήτευσαν οι πολιτικοί.
Θρησκευτικοί λειτουργοί, οικονομικοί παράγοντες, μας έδωσαν καθρεπτάκια και άφθονο πλαστικό χρήμα κάλπικο και μας πήραν το χρυσάφι της ψυχής μας και το παιδικό μας χαμόγελο.
Σταματήσαμε να προσευχόμαστε και τα θαύματα στάμάτησαν και αυτά. Στο τέλος διαπιστώσαμε.
- Ο άνθρωπος και το περιβάλλον είναι ένα.
- Κακομεταχειριζόμαστε τον εαυτό μας και το περιβάλλον.
- Το παληό υπόδειγμα αρχίζει να καταρέει.
- Χρειαζόμαστε νέο υπόδειγμα.
- Μπορούμε να αλλάξουμε, ελπίζοντας ότι δεν είναι πολύ αργά.
Το νέο μήνυμα μπορεί να είναι ως εξής:
* Θα δημιουργούσε ή θα κατέστρεφε;
* Θα προστάτευε ή θα προκαλούσε προβλήματα;
* Θα ένωνε ή θα δίχαζε;
Πάρε την ευθύνη στις πλάτες σου (Καζαντζάκης).
