→ ΕΙΝΑΙ πολύ σκληρά τα γεράματα! Έτσι είναι η ζωή! Τα νιάτα παρέρχονται, τελειώνουν, φεύγουν γρήγορα! Μένουν οι πόνοι, τα …αρθριτικά, οι …στραβωμάρες, οι …κουφαμάρες, οι ανυπόφορες μοναξιές!
→ ΕΝ κατακλείδι, μένει η μεγάλη απελπισία του γέροντος, προ καταστάσεων τις οποίες θα εφρόντιζε πολύ εύκολα, αν ήταν νεότερος, υγιής, και οπωσδήποτε με λίγους, τους λίαν απαραίτητους ο β ο λ ο ύ ς , στην τσέπη του!
→ ΠΡΟΣΔΙΔΩ την δέουσαν έμφασιν και στους λίγους, στους απαραίτητους οβολούς, επειδή όλα τα αρνητικά του γήρατος πολλαπλασιάζονται, και δη γεωμετρικά, αν απουσιάζει εντελώς αυτό το… «αδυσώπητον» ρευστόν- κάτι λίαν σύνηθες στις ημέρες μας- η τέτοια απουσία του οποίου μπορεί μεν να είναι κάπως υποφερτή για τον Νέον, όχι όμως και για τον γέροντα τον ανήμπορον!
→ ΟΣΟΝ «οξύμωρον» κι’ αν αυτό ακούγεται, το νεογνόν, το πολύ μικρό παιδάκι και ο γέροντας, μοιάζουν σε πάρα πολλά σημεία:
→ ΜΟΙΑΖΟΥΝ στην απελπισία που νιώθουν αμφότεροι, όταν άνθρωπον γύρω τους δεν βλέπουν! Όταν κάποιος να τους φροντίσει δεν υπάρχει! Όταν νιώθουν μόνοι!
→ ΜΕ ΜΙΑΝ όμως, αποφασιστικής σημασίας, πολύ ουσιαστική διαφορά: Το νεογνόν, το μικρό παιδάκι, το θέλουν όλοι, και στο κλάμα του που ολοκάθαρο και πολύ δυνατό συνήθως ακούγεται τρέχουν, το αγκαλιάζουν, το φροντίζουν, γλυκύτατα το ασπάζονται, το παρηγορούν! Στο κλάμα του γέροντος όμως, σε αυτό το τόσο «γοερόν», αλλά μόνον εσωτερικό συνήθως κλάμα που δεν ακούγεται, ως τέτοιο γεροντικής, κουρασμένης, απογοητευμένης από την ζωή, «τραυματισμένης» ψυχής, τι… να σημειώσω εδώ; Χρειάζεται να υπενθυμίσω πόσοι… σπεύδουν, ή πόσοι… δεν σπεύδουν; Χρειάζεται; Ειδικά στις μέρες μας;
→ ΜΟΝΟ καλύτερους ανθρώπους θα σας κάνει, θα μας κάνει, η κατανόηση των πολλών του γέροντος προβλημάτων, και η καλύτερη βοήθεια που μπορείτε να του προσφέρετε!
→ ΝΑ του προσφέρουμε!
→ ΜΗΝ ΤΟ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΕ! Είναι η απλή, ίσως η πολύ «σκληρή», όμως είναι η μοναδική, η αδιαμφισβήτητη, η ουσιαστική, η αληθέστατη, η ρεαλιστική, η ανθρώπινη, η Πανανθρώπινη, η αναπόφευκτη πραγματικότητα!!!
→ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
