Μήπως ασχολείσαι με …σαχλαμάρες και αφήνεις τα σπουδαία για αργότερα;

Γράφει ο ΠANAΓHΣ METAΞATOΣ
Πρόεδρος Eνωσης Aγροτουρισμού Iονίου, Aντιπρόεδρος ΣEAΓE, Mέλος Δ.Σ. ΣEEΔΔE, Kαθηγητής της Mεθόδου SILVA

-Δάσκαλε, πως θα γίνω καλύτερος πολεμιστής;

– Κάθισες να θαυμάσεις τα χρώματα από τα αγριολούλουδα τώρα την άνοιξη σένα χωράφι στον κάμπο;

– Ναι, δάσκαλε.

– Είδες το πέταγμα του αετού πάνω από την κορφή του βουνού, πόσο ήρεμο είναι;

– Ναι, δάσκαλε.

– Πρόσεξες πόσο πιο νόστιμα είναι τα βατόμουρα στο δάσος που περπάταγες;

– Ναι. δάσκαλε.

– Αυτό είναι το πρόβλημα παιδί μου. Αντί να προπονείσαι, κάθεσαι και παρατηρείς …σαχλαμάρες.

Ο διάλογος που διαβάσατε μόλις, τον δανείστηκα με άλλα παραδείγματα από το F/B. Γέλασα γιατί την απάντηση, δεν  την περιμένεις κατ΄αρχήν, αλλά  έχει και αρκετή δόση αλήθειας σε δεύτερη ανάγνωση.

Οι άνθρωποι με τις υψηλές επιδόσεις είναι αφοσιωμένοι σε αυτό που κάνουν. Δεν ικανοποιούνται με το καλό, ακόμη και το πολύ καλό τους πέφτει λίγο. Θέλουν το άριστα, την πρωτιά, το ρεκόρ, την πλήρη αναγνώριση, το ψηλότερο σκαλοπάτι, όπου και νάναι.

Θυμήθηκα τον γέροντα Κρητικό που συμβούλευε τον εγγονό του.

– Φτάσε όπου μπορείς παιδί μου. και όταν ο μικρός είπε: Δώσε μια πιο δυνατή εντολή παππού.

– Τότε, φτάσε όπου δεν μπορείς παιδί μου,

Ο αθλητισμός είναι ένας χώρος που βλέπεις όσους ”χτίζουν” μέσα τους, αυτήν την στάση ζωής να γίνονται ορόσημα .Τους ”σέβεται” ακόμη και ο χρόνος. (Γκάλης, Δομάζος, Πετρούνιας, Πελέ, Jordan κ.α.)

Στην τέχνη θα μεσουρανούν πάντα. ( Κάλλας, Πικάσο,Μότσαρτ, Πραξιτέλης, Θεοδωράκης, Μπετόβεν κ.α)

Στην επιστήμη. ( Αινστάιν, Χώκινς, Αριστοτέλης, Νεύτων, Έντισον, Κιουρί, Ερατοσθένης ,Παπανικολάου κ.α.)

Όλοι όσοι στη ζωή τους ξεχωρίζουν σε αυτό που κάνουν, ότι και να είναι αυτό, ο κοινός παρανομαστής του είναι μια λέξη που δεν μεταφράζεται εύκολα σε άλλη γλώσσα.

Αυτή η λέξη είναι το π ά θ ο ς. Όσοι διακρίνονται σε υψηλό βαθμό, διαπνέονται από πάθος

Είναι σαν τη φωτιά που βράζει την κατσαρόλα που κάθεται πάνω της. Είναι η παλίρροια που ανεβοκατεβάζει τις βάρκες, θέλουν δεν θέλουν .Είναι το βουητό που κάνει το κύμα όταν χτυπιέται πάνω στο βράχο. Είναι η κραυγή που δεν βγαίνει από τον λάρυγγα, αλλά ελευθερώνεται επιτέλους σπάζοντας τα δεσμά της λογικής από την καρδιά και στέλνει τις δονήσεις της στην άκρη του σύμπαντος..Είναι εσωτερική φωνή της σιωπής που τη δείχνει

το βλέμμα, η χειρονομία, η κίνηση, ο ψίθυρος, το χέρι που τρέμει, η βαριά ανάσα, το σκυμμένο κεφάλι του χορευτή του ζεϊμπέκικου που θέλει να σηκώσει τον κόσμο στην πλάτη του, το άγγιγμα του δεξιοτέχνη στη χορδή, το τίναγμα των χεριών στον ΘΕΟ να ”λένε” Ε Δ Ω   Ε Ι Μ Α Σ Τ Ε.

Είναι μια νοητική στάση που ”κολλάει” τη βελόνα στη διάκριση και απαιτεί: Να φτάσεις όπου δεν μπορείς.

Ο παθιασμένος άνθρωπος είναι ανικανοποίητος. Δεν του αρκεί η πρώτη θέση, το ρεκόρ, η αναγνώριση ,η αποδοχή. Ο “αντίπαλος” είναι ο εαυτός του και όταν τον ξεπερνά, ετοιμάζεται για τη ρεβάνς.

Η τελειότης είναι το άπιαστο όνειρο, το κίνητρο. Η αθανασία το έπαθλο. Ο αγώνας αιώνιος ασταμάτητος, το συναίσθημα στο κόκκινο. Η μάχη άνιση, το σώμα στο τέλος υποχωρεί ή χάνεται.

Το πνεύμα οδηγεί και προστάζει

– Είσαι μαζί μου ή εναντίον μου, του λέει ο παθιασμένος και το νικά.

Το πάθος έχει και άλλη ερμηνεία. Είναι αυτή της αδυναμίας, της εξάρτησης, της ασθένειας, αυτού που παθαίνεις και σε οδηγεί, σε ελέγχει, σε εξουσιάζει, σε αποδυναμώνει, σε σπρώχνει στο γκρεμό, στον όλεθρο στην απώλεια, στην εξόντωση.

Ο γυρισμός, το σώσιμο, η απεξάρτηση είναι πνευματική πράξη και απόφαση. Θέλει ταπείνωση και πειθαρχία του Νου πολλές φορές μεγαλύτερη από το πάθος του θετικού.

Θα έπρεπε να τιμούμε ξεχωριστά και να τους αναγνωρίζουμε  την πνευματική τους προσπάθεια σε όσους καταφέρνουν

και γυρίζουν από την κόλαση, περνούν την άβυσσο, αντέχουν το σκοτάδι και συντηρούν τη μικρή φλόγα που τους

ανάβει την καρδιά και ξαναγεννιούνται.

– Γεννιέται ξανά ο άνθρωπος;

– Ναι και όχι μόνο μια φορά. Έρχεται πιο δυνατός την επόμενη φορά για δυσκολότερο ρόλο.

Ξέρει πως το ΛΑΘΟΣ διορθώνεται με ΑΘΛΟΣ  (αναγραμματισμός της ίδιας λέξης)

Το πάθος θα μπορούσε να προστεθεί στις άλλες λέξεις της Ελληνικής γλώσσας που δεν μεταφράζονται :

Φ ι λ ό τ ι μ ο, Μ ε ρ ά κ ι , Κ έ φ ι , Φ ι λ ο ξ ε ν ί α .

Υπάρχουν άλλες δύο λέξεις που μαζί με το πάθος δίνουν τον τέλειο συνδυασμό της επιτυχίας.

Ό ρ α μ α και  Δ ρ ά σ η.

Αν έχεις όραμα και δράση αλλά σου λείπει το πάθος, θα είσαι πάντα μια μετριότητα.

Αν έχεις όραμα και πάθος αλλά σου λείπει η δράση, τότε απλά ονειροπολείς. Λόγια, λόγια, λόγια.

Αν έχεις πάθος και δράση αλλά σου λείπει το όραμα, θα φθάσεις εκεί που θέλεις αλλά θα ανακαλύψεις ότι είσαι αλλού. (λάθος στόχος)

Χρειάζεται να δεχτείς όμως ότι το πάθος κάνει τη διαφορά στη δράση κάποιου. Φέρνει την αλλαγή, το αποτέλεσμα, κινεί τον τροχό από την ακινησία. Είναι η φωτιά που σε κρατά ξάγρυπνο τα βράδια.

Είναι η δόνηση που πολλαπλασιάζει τη δύναμη μιας σκέψης – εικόνας που ενεργοποιεί τα υποατομικά

σωματίδια να ενωθούν σε άτομα – μόρια – κύτταρα για να γεννηθεί η σκέψη – εικόνα. Στον κόσμο των κβάντα δημιουργείται η πραγματικότητα.

Η σκέψη είναι το πρόγραμμα στον βιουπολογιστή  μας τον εγκέφαλο  και αν έχει ενδυναμωθεί αρκετά από το συναίσθημα(πάθος) τον υποχρεώνει να την επιβάλλει στο κβαντικό ολογράφημα. Η σκέψη είναι ενεργειακό αποτύπωμα. Ένας νοητικός χάρτης για τον εγκέφαλο.

Το ένστικτο (η διαίσθηση) η διόραση ή ολιστική αντίληψη είναι τα εργαλεία του Νου και φυσικά η φαντασία

είναι οι πνευματικές  δεξιότητες του ανθρώπου πλέον. Χωρίς αυτές, οι αποφάσεις του για τη ζωή του θα καθίστανται πλέον επισφαλείς. Η λογική του πια θα είναι το περιοριστικό του σημείο.

Το Β’ μέρος του σεμιναρίου της Μεθόδου  Σ Ι Λ Β Α είναι αφιερωμένο στην εκπαίδευση της διαίσθησης και της νοητικής προβολής μέσω της λειτουργίας της υπεραισθητής αντίληψης (υποκειμενική επικοινωνία)

Έτσι εξελίσσεται ο άνθρωπος και προχωρεί στην ανηφόρα της ζωής την θέωση και τον χρόνο.