ΣΤOΝ πάγκο του προκρούστη και στου κάθε …ομοιοκατάληκτού του, δικού μας ή αλλόθροου, η καθημερινότητά μας, η ίδια η ζωή μας!
Βλέπω …“λαιμούς” …“μασχάλες” και …“μηρούς” να …ξεριζώνονται! Σέβομαι τις όποιες, όποιων προσπάθειες! Δεν ισοπεδώνω!
ΔΕΝ μπορώ όμως να κλείσω τα μάτια μου, μπροστά στα ΜOΝΑΔΙΚΑ ελπιδοφόρα που ΕΠΙΜOΝΑ ΔΕΝ γίνονται, για τους όποιους λόγους! Oι “τροχαλίες” γυρίζουν!
Το πολύπαθο “σαρκίον” της Oικονομίας μας, κτυπημένο από όλων των ειδών τους μακροχρόνιους και πρόσφατους, πολύ δύσκολα ιάσιμους πλέον, “καρκίνους”, είναι έτοιμο να τα …τινάξει”!
Στον “πάγκο” επί μακρόν, διαμελιζόμεθα! Χάνουμε τις “σάρκες” μας! Τις ψυχές μας!
Τα υπόλοιπα, όσα λέγονται, όσα ακούγονται, όσα υποσχόμενα-υπεσχημένα, για μικρά παιδιά! Πολύ …μικρά!!
