Βάζω στοίχημα πως δεν τόχεις σκεφτεί ή τουλάχιστον δεν το σκέφτηκες σοβαρά.
Θα μου πεις. Εξαρτάται… Εξαρτάται από το πόσο χρονών είσαι. Γιατί στα 8 σου φοβάσαι μη σε πιάσει αδιάβαστο η δασκάλα και δεν θυμάσαι ποιος ήρωας ήταν στο χάνι της Γραβιάς ο Παπαφλέσσας ή ο Οδυσσέας Ανδρούτσος.
Στα 17 φοβάσαι μη δει η μάνα σου, το σημάδι από το ρουφηκτό φιλί του Κωστάκη στο λαιμό σου.
Στα 30. Και αν μου πει όχι, τι θα κάνω. Τον αγαπώ, τόσο πολύ…
Στα 40. Αυτό το πλασματάκι είναι παιδί μου. Αν του συμβεί κάτι δεν θα αντέξω.
Στα 50, αν είσαι μόνος, ή αναζητάς την επικοινωνία. Πας εκδρομές, γίνεσαι μέλος σε συλλόγους, κάνεις ταξίδια και ενδιαφέρεσαι και για την τέχνη. Είσαι περιζήτητος,η και η προσφορά μεγάλη.
Στα 60, αρχίζεις και κουράζεσαι. Τα λίγα κιλά παραπάνω βαραίνουν και το χειρότερο, φαίνονται όπως και οι ρίζες γκρι στα μαλλιά σου ή στις φαβορίτες και ας λένε πως είναι γοητεία… Οι φίλοι λιγοστεύουν, έχουν τις δουλειές τους, τις οικογένειες τους. Είσαι ακόμη καλοδεχούμενος, ή έχεις όμως «στίγμα». Είσαι ΜΟΝΟΣ,Η.
Αν δεν κάνεις κάτι σκέπτεσαι, σε λίγο θα είναι αργά.
Και εκείνο το τσεκ απ τι τόθελες; Σαν μελοθάνατο σε κοίταζε ο γιατρός του ταμείου σου.
Ε βέβαια τα ξενύχτια οι ταβέρνες τα delivery «συνοδεύονται»’ από πίεση, ζάχαρο, κιλά, ουρικό οξύ, τριγλυκερίδια, χοληστερίνη…
Διάβασες και εκείνη τη στατιστική. «Οι εργένηδες ζουν 10 χρόνια λιγότερο…». Έχεις και τον ξάδερφο σου το Γιώργο, που κάθε δεύτερη λέξη είναι για τον εγγονό του, που είπε άτα και το βλέμμα του σε σένα, που υπέκρυβε, Μαγκούφη….
Στα 70 κοιτάζεις τα νεκρώσιμα, κάτω από τον πολυαγαπημένο μας Σωτήρη ετών… και σκέπτεσαι. Έχουμε καιρό ακόμα, ή πολύ νέος βρε παιδί μου, ή Ωχ την ίδια ηλικία είχαμε.
Πόσο γρήγορα πέρασε και αυτό το καλοκαίρι, ούτε το κατάλαβα. Πόσα μείνανε άραγε;
Αλήθεια, τι είναι ο θάνατος; Ανυπαρξία ή ξεκινά ένα άλλο σενάριο μιας άλλης πραγματικότητας, όπως την περιγράφουν με σιγουριά οι διάφοροι μεταφυσικοί, στοχαστές, μύστες, φιλόσοφοι, θρησκειολόγοι κ.α. Όσο για τους παππάδες, άστο στην κόλαση σε καζάνι σε βλέπω…
Τι λες για όλα αυτά;
Είμαι υπερβολικός; Μήπως είναι ακόμη χειρότερα;
Μπα τα χειρότερα είναι στο κουτί με το ταχυδρομείο σου. Αποκλείεται φωνάζεις μόλις βλέπεις το λ/σμό του ρεύματος, το νερό, τα κοινόχρηστα, την πρόσκληση για το γάμο της Μαιρούλας με τον Θανάση.
Πάει το τριήμερο στο Παρίσι που λογάριαζες να αποδράσεις, ο λ/σμός δεν βγαίνει…
Κάθεσαι μέσα και ανοίγεις την τηλεόραση και το στομάχι σου σφίγγεται.
Με βλέπω φαντάρο πάλι λες. Από παντού πόλεμος. Αλλάζεις κανάλι, νέες συμφορές. Σήριαλ μαυροφορεμένα. «Σμύρνη καίγεται», ο Πόντος ξεριζώνεται, η βεντέτα στην Κρήτη καλά κρατεί. Πόσο να αντέξεις; Άνθρωπος είσαι. Να βγεις να ξεσκάσεις.
Και που να πας, καραδοκεί ο Covid. Tι και αν έχεις εμβολιαστεί, εμβολιασμένος ήταν και ο Γρηγόρης και τώρα κοιτάει τα ραδίκια ανάποδα..
Ξαφνικά, κτυπάει το κινητό σου.
- Ποιος είναι; ρωτάς
- Μη μου πεις με ξέχασες κιόλας;
- Μπα τι έκπληξη είναι αυτή; Πως και με θυμήθηκες Καιτούλα; Τι κάνεις;
- Όλο και Καλύτερα. Εσύ;
Άντε τι να πεις τώρα; Ας τα λέμε καλά; Δεν γίνεται, σε έχει γνωρίσει ανέμελο, θετικό, ευχάριστο, αλλά και «αναποφάσιστο», για αυτό που ήθελε και έτσι ο Σταύρος προηγήθηκε. Ο Σταύρος όμως αλλαξοπίστησε και η Καιτούλα γύρισε στην παλιά, αλλά δοκιμασμένη συνταγή δηλαδή εσένα.
- Όλο και Καλύτερα και εγώ Καιτούλα, πολύ χαίρομαι που σε ακούω. Αλήθεια Σαββατοκύριακο την κοπανάμε μέχρι το Γαλαξίδι στο πατρικό μου να φάμε και ψαράκι;
- Λες βρε άτιμο παιδί; Να θυμηθούμε τα παλιά ;
- Θα σε πάρω στις 9 το πρωί, όπως τότε Καιτούλα.
Δυο λεπτά πριν, έψαχνες το κουτί με τα αντικαταθλιπτικά χάπια και τώρα κάνεις σχέδια ‘’πονηρά’’ για το διήμερο. Ντύνεσαι γρήγορα και πας στον κουρέα σου.
- Αν δεν με κάνεις να φαίνομαι 10 χρόνια νεώτερος, δεν παίρνεις ευρώ Μανωλάκη.
- Έρωτας – έρωτας; Καλό παιδί;
- Πολύ καλό. Τις κομπρέσες σε παρακαλώ και τις μαγικές σου κρέμες, Α και το βοτάνι.
Η ζωή είναι ωραία και ας έχει σκαμπανεβάσματα. Είναι σαν τη θάλασσα στο τέλος γαληνεύει. Τέλος καλό όλα καλά λέει ο λαός.
Χρόνια σας Πολλά.
